Πολύ

Και... πώς ξεκινάω λοιπόν;
Έχω ξεχάσει να πληκτρολογώ; οχι.
Σκόνη μπόλικη γύρω μου, αν πιάσω το καθάρισμα θα ξεχάσω να γράψω.
Έχω ξεχάσει να γράφω; ναι. αν ποτέ ήξερα κιόλας.
Κι ούτε ξέρω και τι να πω.Τι απ'όλα δηλαδή. Οχι οτι έχει συμβεί και κάτι συνταρακτικό στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό αλλά τόσες σκέψεις τι απέγιναν;τόσα μικρά ποστ που έφτιαχνα στο μυαλό μου μέσα σε δευτερόλεπτα και μόλις άλλαζα σκέψη έφευγαν κι εκείνα χωρίς ίχνος οτι υπήρξαν ποτέ,χωρίς ίχνος..μμ..επειδή δεν τα έγραψα στη στιγμή κι επειδή δεν τα θυμόμουν τη σωστή στιγμή.
Καλά.


Κόλλησα πάλι.Μέχρι να ανοίξει ο υπολογιστής είχα γράψει ενα ποστ στο μυαλό μου πάλι κι ήταν πολύ ωραίο.Χάθηκε.
Πού πάνε τα ποστ μου; αν υπήρχε κάδος ανακύκλωσης στο κεφάλι μου θα ήταν όλα εκεί.Μερικά τσαλακωμένα και ταλαιπωρημένα κι άλλα φρέσκα φρέσκα,μερικές τους λέξεις ακόμα να αχνοφέγγουν,σκόρπιες όμως,οσο κι αν συγκεντρωθώ δεν μπορούν να μαζευτούν σε νοήματα πια.


Κοινωνικοποιήθηκα πολύ πολύ τις τελευταίες βδομάδες.Μιλάω συνέχεια,κάθε μέρα με δεκάδες ανθρώπους-οι περισσότεροι παιδιά ευτυχώς- και είναι απόλαυση.Συνήθως.Είναι δύσκολο να κάνεις συζήτηση με τα παιδιά εν μέσω οχλαγωγίας κι εγώ θέλω να κάνω συζήτηση μαζί τους κι όχι να βγάζω ανακοίνωση.Για να κερδίσουν κάτι εκείνα.Για να μάθουν έστω μια καινούρια λέξη,μια πληροφορία,κάτι που δεν ήξεραν πριν με γνωρίσουν.Τι δύναμη κι αυτή ε;να μαθαίνεις.Υπέροχο.Μόνο έτσι κερδίζω κι εγώ.Αν κερδίσουν εκείνα πρώτα.
Σήμερα γνώρισα τα παιδάκια ενός νηπιαγωγείου που κάνει δουλειά.
Φαίνεται ποιοί παιδαγωγοί ενδιαφέρονται ειλικρινά.Παιδάκια υπέροχα,που συζητούσαν,δεν φώναζαν,δεν ούρλιαζαν,με νεαποκτηθέντες-λόγω ηλικίας- καλούς τρόπους,παιδάκια με αυτοπεποίθηση,που δεν ντρεπόντουσαν να πουν κάτι που ίσως να'ταν και λάθος γιατί κανείς δεν τους έμαθε οτι είναι ντροπή να πεις κατι λάθος,να η δουλειά του παιδαγωγού,να μεγαλώνει παιδιά ακομπλεξάριστα,παιδιά που θέλουν να μάθουν,παιδιά που δε βρωμίζουν τα πάντα στο πέρασμά τους,παιδιά που δε φοβούνται να μιλήσουν και να πουν αυτό που έχουν στο μυαλουδάκι τους,παιδιά που διεκδικούν και δεν απαιτούν.Τα αγάπησα τα παιδάκια αυτά.Στο τέλος μια παιδαγωγός μου έσφιξε το χέρι και μ'αγκάλιασε και μου είπε οτι είμαι πολύ καλή,πολύ καλή.Το ξέρω φυσικά.Είναι ωραίο να μου το αναγνωρίζουν όμως.Για μένα.Δηλαδή για τα παιδιά,γιατι αν είμαι καλή είμαι μαζί τους καλή κι αυτό είναι το μόνο που χρειάζονται ρε συ,εναν άνθρωπο που δε θα τα ισοπεδώσει,που θα τους χαμογελάσει γιατι το θέλει κι οχι επειδή είναι η δουλειά του.
Τώρα που είπα χαμόγελο.Έχουμε μια αγέλαστη στη δουλειά που όταν μιλάει, οχι και τόσο παραδόξως, δεν κουνιέται το στόμα της.Τα μούτρα της κατεβασμένα κάτω όλη την ώρα.Όταν την πρωτογνώρισα νόμισα οτι θα πενθεί για κάποιον για να'ναι έτσι.
Σήμερα έμαθα-ναι κουτσομπολεύω-οτι είναι έτσι επειδή κάνει κι άλλη δουλειά κι επίσης πάει και γυμναστήριο και δεν τρώει πολύ για να αδυνατίσει και είναι πολύ κουρασμένη,πολύυυυ κουρασσσμμμέεεενηηη ααααχχχ γιαυτό είναι σαν κλαμμένο μουνί συνεχώς.Καλύτερα να εξακολουθούσα να νομίζω οτι πενθεί.Πόσο απαράδεκτο πλάσμα μπορείς να είσαι;πόσο ανεύθυνο άτομο; χρειάζεσαι δεύτερη δουλειά γιατί προφανώς δεν τα βγάζεις πέρα με μια δουλειά, χαρά στο κουράγιο σου και μπράβο σου κι επίσης μπράβο για την αποφασιστικότητά σου να αδυνατίσεις λιμοκτονώντας στο γυμναστήριο,οχι σαν και μένα που ολο δίαιτα κάνω και τρώω σαν να μην υπάρχει αύριο.Αλλά.
Τι σου φταίνε τα παιδιά να σε βλέπουν έτσι και να τρομάζουν,τι σου φταίω εγώ που σε βλέπω και μου'ρχεται να σε χώσω μεσα σε μια μαύρη σακούλα και να σε κλείσω με μονωτική ταινία γύρω γύρω γιατί μου χαλάς τη διάθεση και μόνο που υπάρχεις στον ίδιο χώρο με μένα; ντροπή σου αγέλαστο μουδιασμένο πλάσμα που λουφάρεις την ώρα που εγώ κάνω μπάνιο στον ιδρώτα μου και χάνω τη φωνή μου,ντροπή σου που έχεις τέτοια δουλειά και τη στερείς απο ενα χαμογελαστό άνθρωπο,ντροπή σου που θεωρείς οτι η μόνη σου υποχρέωση προς τη δουλειά σου είναι το να συμπληρώνεις απλά ώρες "παρουσίας".Όλοι έχουμε προβλήματα,whatever,σύνελθε και φέρσου σαν άνθρωπος αλλιώς άντε και γαμήσου,δεν είμαστε οι δορυφόροι σου.Βλαμμένη.
Τώρα που είπα για δορυφόρους.Έχουμε και ενα αστέρι στη δουλειά.Είναι η πιο όμορφη η πιο έξυπνη η καλύτερη και ικανότερη όλων.Εμείς απλώς υπάρχουμε από πίσω της ως μπακράουντ για να μας διατάζει να κάνουμε τη δουλειά της.Βέβαια.Στην αρχή που δεν την ήξερα έλεγα πω πω αυτή είναι φοβερή,μετά αφού με παράτησε μόνη μου κι έφυγε ενώ έπρεπε να είναι μαζί μου γιατί τότε δεν ήξερα ούτε η τουαλέττα που είναι,σκέφτηκα τι αναίσθητη και άρχισα να την αγνοώ.Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να τη φοβάμαι γιατί δε με αποκαλεί άλλο με το όνομά μου που είναι στην ουσία το χαιδευτικό μου αλλά με το κανονικό μου όνομα που δεν το ακούω συχνά τελοσπάντων ενώ προσθέτει κι ενα χιλιόμετρο από νοερά θαυμαστικά στη σειρά πίσω απ'το όνομα, επίσης γυαλίζει το μάτι της και επιχειρεί να με φιλήσει την ώρα που εγώ βρίσκομαι μέσα σε ψυγεία
α)φοβάμαι οτι θα με κλείσει μέσα
β)τι παράξενες λεπτομέρειες έχει η δουλειά μου
γ)ειλικρινά φοβάμαι μόνη μαζί της.

Τέλος πάντων,ολα καλά,κατά βάση τις χαίρομαι τις ώρες στη δουλειά,οι υπόλοιπες συνάδελφοί μου είναι πολύ γλυκά πλάσματα κι εγώ σιγα-σιγά εντάσσομαι στην ομάδα τους κι έχει πάρα πολύ καιρό να μου συμβεί αυτό.Ευτυχώς είμαι σε θέση να το εκτιμήσω κιόλας.Επειδή έχω καιρό να είμαι κοινωνική.Γιαυτο.Δεν περιαυτολογώ καλέ,απλά λέω,μπορώ να το εκτιμήσω τώρα που έγινα λίγο άνθρωπος και δεν είμαι κλεισμένη σαν ποντίκι μες στο σπίτι,εντάξει;

Η εκτίμηση είναι μεγάλο πράγμα.Το να μπορείς να εκτιμάς αφενός.
Αλλά και το να κάνεις σωστές εκτιμήσεις απ'την άλλη.Ας πούμε εγώ και το μυαλό μου, που το εκτιμώ πολύ(χαχαχαχαχαχα) κάνουμε συνήθως ακριβείς εκτιμήσεις ανθρώπων και καταστάσεων το οποίο αποδίδουμε στην ενσυναίσθηση και στην πολύπλοκη φύση μας που μας επιτρέπει να κατανοούμε τα μη αυτονόητα και τα λοιπά.Όταν δε, κάνουμε λάθος το αποδίδουμε στην ανθρώπινη φύση μας και στο οτι δεν είμαστε τέλειοι.
Απ'την άλλη,λόγω της πολυπλοκότητας αυτής οι άλλοι μας εκτιμούν λάθος.Τι κρίμα ε; ας πούμε σήμερα έμαθα οτι μια συνάδελφος που τώρα με συμπαθεί(τι καλά!) μέχρι πρότινος είχε πολύ άσχημη γνώμη για μένα-πότε προλάβα ρε γαμώτο να κάνω μαλακίες;
Εγω αυτή τη συγκεκριμένη τη συμπάθησα υπερβολικά από την πρώτη μέρα και καταπληγώθηκα που έμαθα οτι εκείνη δε με συμπαθούσε τόσο καιρό.
Καταλαβαίνω οτι για παράδειγμα η ντροπαλότητά μου και η συστολή μου μπορεί να προκαλέσει την εντύπωση οτι είμαι σνομπ και ψωριάρα που κάθεται χώρια απ'τους καλούς που κάθονται όλοι μαζί, αλλά την άσχημη γνώμη δεν την καταλάβαίνω γιατί είμαι γλυκιά σαν ροδάκινο και γελάω ακόμα και με το πιο χαζό αστείο για να μην πληγωθεί αυτός που είπε το αστείο.Τέτοια είμαι.Αντιπαθητική.
Ξέρω γω;ίσως να γίνομαι αντιπαθητική επειδή ξέρω και τα καλά μου και τ'άσχημά μου και δεν κάνω πως εκπλήσσομαι όταν τα ακούσω και τα αναφέρω και τα μεν και τα δε και δεν περιμένω το κοπλιμέντο να μου'ρθει για να χαμογελάσω σαν χαζογκόμενα.Οχι φίλε μου,δε θα μου πεις εσυ πόσο καλή είμαι σε κάτι, γιατι αν όντως είμαι, μπορώ να το ξέρω από μόνη μου,το βλέπω εκ του αποτελέσματος.Οχι από τυφλή αυτοπεποίθηση γιατι από αυτοπεποίθηση πάσχω κι ας μη μου φαίνεται.Αν νομίζεις οτι είναι από εγωισμό καλά κάνεις και με αντιπαθείς αλλά νομίζεις λάθος τελικά.Είμαι αντιπαθητική που το λέω; ας είμαι.Εγω με βρίσκω απλώς ειλικρινή.
Και στα ποστ μου πέφτω με τα μούτρα και δεν ξέρω ούτε πώς να τα τελειώσω ούτε τι τίτλο να βάλω.Και πολύ μου λείψατε όλοι.Πολύ μου έλειψε να γράφω.Πολύ.