Snow can wait, i forgot my mittens*

Το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα είναι η επικίνδυνη αφέλεια.
Αν δεν είσαι κάτω των 10 ετών δηλαδή. Άντε, 12 αμα είσαι και κακομαθημένο.
Καλά, έχω τρελά κόμπλεξ. Υποθέτω πως οφείλονται στο γεγονός ότι δεν έχω πάρει πολλά δώρα από τον Άγιο Βασίλη όσο καλό κορίτσι και να ήμουν.Ή στο γεγονός πως πάντα ήξερα ότι ο Άγιος Βασίλης ήταν η μαμά μου-ο μπαμπάς, για να πειστούμε πάντως για το υπερφυσικό της υπόθεσης, έτρωγε τα μελομακάρονα που αφήναμε με την αδερφή μου στο τζάκι για τον πεινασμένο Άγιο.
Ή στο γεγονός ότι γενικώς δεν τα παω καλά με τις προγραμματισμένες γιορτές.
Δεν έχω γιορτινό πνεύμα,τι να πω,μου τη σπάνε. Δηλαδή πρέπει μια μέρα να ξυπνήσω λοβοτομημένα χαρούμενη επειδή είναι κάποια γιορτή; Δηλαδή τώρα πρέπει να είμαι τρισευτυχισμένη και να νοιώσω την αγάπη στον αέρα;
Πιο πολύ όμως μου τη σπάνε τα καταναγκαστικά δώρα που πρέπει να κάνεις ή να σου κάνουν για να αποδειχτεί αυτή η αγάπη. Τα υποκριτικά χαμόγελα. Οι πανομοιότυπες ευχές που δεν εύχονται και τίποτα. Που δεν τις νοιώθεις. Αν εγώ είμαι αγενής-που δεν είμαι, αλλά έστω- μια ζωή με το φούρναρη,τώρα θα του πω και χρόνια πολλά που μου πούλησε το υπερ-υπερτιμημένο μελομακάρονο για να νοιώσω καλός άνθρωπος;

Από το πρωί χτυπάνε τα κουδούνια στην πολυκατοικία. Ακούω κάτι φάλτσα υπερσιτισμένα παιδάκια(τα κατασκοπεύω από το ματάκι της πόρτας για να ξέρω να τα αγνοήσω μετά) που βγαίνουν μπούγιο από το ασανσέρ στον πρώτο, που αλυχτάνε τα κάλαντα και γκρινιάζουν για τα λίγα λεφτά που μάζεψαν.Τελικά δε θα καταφέρουν να το πάρουν αυτό το γουί σύντομα.
Δεν πειράζει.Έπονται και τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς.
Μου τη δίνουν αυτά τα παιδάκια. Ακόμα και ο τρόπος που χτυπάνε το κουδούνι είναι αγενής και διεκδικητικός.Παρατεταμένα,3 τουλάχιστον φορές συνεχόμενα, απαιτητικά.
Τα φοβάμαι.Δεν ανοίγω την πόρτα.Μου προξενούν θλίψη και τα φοβάμαι.Είναι τυποποιημένα.Μένουν σε διαμερίσματα με κιτς φωτάκια που αναβοσβήνουν ασυντόνιστα.
Ακαλαίσθητος φωτεινός σουρρεαλισμός, τιγκαρισμένα από ανθρώπους σουπερμάρκετ,πλαστικά στολίδια και λόγια.Μια σακούλα ξεσκισμένη πάνω στα κλαδιά του αληθινού δέντρου της πίσω αυλής εδώ και 1,5 μήνα και στο φόντο τα στολισμένα πλαστικά δέντρα στα διαμερίσματα της πίσω πολυκατοικίας. Μόνο το κρύο και οι μύξες που τρέχουν από παγωμένες μύτες είναι αληθινά.Ένα αγκαλιασμένο ζευγάρι που δεν κρατά ούτε ψώνια ούτε κινητά στα χέρια.Ο ένας τον άλλον.Γιατί μόνο αυτό χρειάζονται.


Θα ήθελα να βλέπω κάθε νύχτα του χρόνου αστέρια να φωτίζουν τον ουρανό και κεριά τα μπαλκόνια.Θα ήθελα χαρούμενα παιδάκια να τραγουδάνε στους περαστικούς χωρίς πληρωμή.Θα ήθελα όλα τα παιδάκια του κόσμου να είναι χαρούμενα.Να είναι παιδάκια.
Θα ήθελα πολλά αληθινά δέντρα στις αυλές και στους δρόμους και στα μπαλκόνια,χωρίς στολίδια.Τα δέντρα είναι όμορφα από μόνα τους.
Θα ήθελα οι άνθρωποι να είναι ευγενικοί κάθε μέρα,να εύχονται όλοι οι άλλοι να είναι υγιείς κι ευτυχισμένοι κι αγαπημένοι κάθε μέρα,γιατί αν είναι οι άλλοι θα είναι κι εκείνοι.Αλυσίδα είμαστε όλοι,όλα,..τα πάντα αλληλένδετα.
Θα ήθελα να κάνουμε δώρα όταν το νοιώθουμε κι όχι μια συγκεκριμένη μέρα του χρόνου γιατί έτσι πρέπει.Θα ήθελα να βλέπω τους ανθρώπους να χαμογελούν χωρίς προφανή λόγο.
Θα ήθελα όλα αυτά να είναι τα προφανή και αυτονόητα για όλους. Το νόημα της γιορτής είναι η υπόσχεση για συνέχεια, για αναγέννηση για δημιουργία.Η χαρά για ζωή.Για σεβασμό για το κάθετί και τον καθέναν.
Πόσο θα'θελα να μην ξεχνάμε ότι κάθε μέρα είναι γιορτή ακριβώς επειδή απλώς υπάρχει.Κι υπάρχουμε κι εμείς και τη ζούμε.


Να χαίρεσαι τη ζωή σου.Να μια ευχή.



*Ακόμη ένας άσχετος τίτλος.Ή αυτό ή 2.32μμ.