Μικροί κανίβαλοι

Τα όνειρά μου μού κάνουν τη ζωή πολύ δύσκολη.
Προχθές είδα κάποιον που με στοιχειώνει εδώ και λίγα χρόνια.
Ήταν άθλια μεταμφιεσμένος γιατί κρυβόταν από κάτι ή κάποιον.Και ήρθε να βρει εμένα για να τον βοηθήσω να ψάξει την αγάπη του.
"Μα τι θράσος!",του είπα.Παρόλη την άθλια μεταμφίεση ήταν ακόμη πανέμορφος.Με έριξε σε ενα κρατήρα,δεν ήταν κρατήρας αλλά έτσι φαινόταν από ψηλά και δε με έπιασε όταν έπεσα.Και πέφτοντας εγώ,σε ενα σωρό από άσπρα γυαλιστερά κόκκαλα,ενα κόκκαλο σε σχήμα και μέγεθος λόγχης τρύπησε το πόδι μου.Θυμάμαι να βλέπω το άσπρο κόκκαλο να διαπερνάει το πόδι μου και αίμα να αναβλύζει κι εκείνος έσκυψε και άρχισε να το πίνει.Και μετά, μου έφαγε το πόδι κι εγώ δεν πονούσα καθόλου,μόνο τον κοιτούσα να το κάνει,χωρίς αίσθημα αηδίας ή τρόμου,παρακολουθούσα τη σκηνή που εκτυλισσόταν μπροστά μου μουδιασμένη και άδεια.Χωρίς συναισθήματα.
Χωρίς πόνο να με συνεφέρει και να ξυπνήσω.
Κι όταν χτύπησε το ξυπνητήρι,πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα τόσο έντονα την επιθυμία να ξυπνήσω και να μην κοιμηθώ λίγα λεπτά ακόμη.
Προσπάθησα να σηκωθώ γρήγορα και στα κλάσματα δευτερολέπτου που ακολούθησαν ανάμεσα στη συνειδητοποίηση ότι δε με βαστάνε τα πόδια μου και στο πέσιμο στο πάτωμα, τον έβλεπα με τα ανοιχτά μου μάτια να μου τρώει τα πόδια και να ανεβαίνει λαίμαργα προς τα πάνω,ξύπνια εντελώς ξύπνια, με ένα κομμάτι του μυαλού μου ακόμα να φαντάζεται τον εαυτό μου να φτιάχνει καφέ κι όλα τα υπόλοιπα σοκαρισμένα και παγωμένα από φόβο.
Σηκώθηκα έχοντας χτυπήσει το μπούτι μου στο κομοδίνο τόσο δυνατά που όλη την υπόλοιπη μέρα πονούσα σε κάθε βήμα.Καταδικασμένη από το γαμημένο πόνο κάθε μου κίνηση να μου θυμίζει το όνειρό μου,πέρασε μια μέρα της ζωής μου,με το μυαλό μου κάπου ανάμεσα, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.
Γαμημένα όνειρα πίσω απ'τα κλειστά μου μάτια!
Το σπλάττερ της ζωής μου.


υγ.Φρέντυ Κρούγκερ,ποιός;