Το χρώμα του σταριού

Χρόνια υπάρχει το άγαλμα-εγώ.
Ξεκίνησα πέτρα άμορφη, απελέκητη, κανένα χέρι δε μ' είχε αγγίξει.
Μα, τώρα, χέρια πολλά με ζεσταίνουν ,με χτυπούν, με χαΐδεύουν. Μερικές φορές μου μιλούν, τους παίρνει ο ύπνος στα πόδια μου.
Άλλοι φεύγουν βιαστικοί, μου αφήνουν μια γρατζουνιά που τη λειαίνει ο αέρας.
Κι άλλοι μένουν...με πλάθουν με εργαλεία, με τρυπούν, με σκάβουν.
Η θάλασσα γύρω κομματιάζεται πάνω μου, αλμυρές σταγόνες μου δίνουν μάτια κι αυτιά, αμβλύνουν τις γωνίες μου.
Στην αρχή, πέτρα άμορφη
θυμίζω τον άνθρωπο μέσα μου σιγά-σιγά.
Ακούω και βλέπω. Νοιώθω.
Σύννεφα με κρύβουν από τον κόσμο, τον παρατηρώ από μακριά, άγαλμα-εγώ μισοτελειωμένο, μπλε χέρια μου έσπασαν τα πόδια να με γκρεμίσουν. Να με ελευθερώσουν.
Και δε θα μείνω εδώ.
Θα πάω εκεί που θα τσακίσουν το πέτρινο σώμα μου με ανάσες και τα παιδιά θα μου δίνουν αγριολούλουδα. Εκεί που θα μου ξεσκεπάσουν το αληθινό μου στόμα να χαμογελώ.
Απαλλαγμένη από το πέτρινο άγαλμα
κι από μέσα, εγω.




"-Αχ, είπε η αλεπού...Θα κλάψω.
-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκηπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω...
-Σωστά , είπε η αλεπού.
-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκηπας.
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Τι κέρδισες λοιπόν;
-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού."




Αν δεν είμαστε ο μικρός πρίγκηπας, είμαστε η αλεπού.
Και κερδίζουμε πάντα.