Zάχαρη

βρήκα κολλημένη στο σουτιέν μου.
Σου λέει πας ταξίδι με τραίνο και κουβαλάς 87 σακούλες στο εξάκλινο,βάλε και κανα πακέτο μέσα ώστε να αδειάσει πάνω στην κοπέλα που σε βοηθάει να τις τακτοποιήσεις.
Δε σε βοηθάει επειδή κόπτεται να βοηθάει τον κόσμο(καλά το κάνει, μη χάσει) αλλά επειδή έβαλες τις 87 σου σακούλες στη δική της κουκέτα από όλες τις υπόλοιπες που θα μπορούσες να διαλέξεις.
Τελος πάντων,δεν έφταιγες εσυ καθόλου, σ'αφήσαμε και μόνη σου μετά γιατί μας πείραξε η ζάχαρη κι αλλάξαμε και κουπέ οι ηλίθιες.Βάζω στοίχημα οτι τα πέρασες τέλεια καπνίζοντας μόνη σου στο άδειο "χιονισμένο" εξάκλινο χωρίς τα ροχαλητά κανενός.Το ελπίζω δηλαδή.Γιατί η αγένειά μας με σκότωσε.
Η θεΐκή τιμωρία ήρθε λίγο αργότερα έξω από το κουπέ των ζαχαρωτών με τη μορφή ζευγαριού που τραγουδούσε με πάθος κάτι που ακόμα και μια εφη σαρρη θα θεωρούσε υποκουλτούρα.
Τους μάλωσα όμως-ήμουν τόσο σκληρή με τη φωνή μου που έτρεμε απ'τη ντροπή που πρέπει να χέστηκαν πάνω τους- "μη με ειρωνεύεστε παρακαλώ δεν έχετε δίκιο,εγω προσπαθώ απλώς να κοιμηθώ και δε με αφήνετε και σας ακούω μισή ώρα και ο κόσμος κοιμάται στις κλινάμαξες και συγγνώμη αλλά θέλω πολύ να κοιμηθώ".Συγγνώμη που είστε βόδια.Το "αλλιώς θα το πω στη μαμά μου" δε συμπλήρωσα, αλλά, δεν ήμουν ποτέ παιδί που το'λεγε στη μαμά του.


Τα ρούχα μου μυρίζουν φίλη μου.Το παγουράκι μου μυρίζει απορρυπαντικό πιάτων φίλης μου.Ανακάλυψα και τον αναπτήρα της στην τσάντα μου,κοιτάω τα εισιτήρια που εννοείται πως κράτησα και σχεδόν μυρίζω την Αθήνα πάνω μου.Ειλικρινά,δεν καταλαβαίνω ποιος προτιμάει τη Θεσσαλονίκη αν έχει ζήσει και στις δυο πόλεις.Εκτός από ορισμένους κολλημένους-σχεδόν ορκισμένους- Θεσσαλονικείς δηλαδή, που εκπλήσσονται και τρομερά που ξέρω να παραγγείλω σουβλάκι,δεν έχω ακούσει ποτέ ούτε ενα επιχείρημα που να στέκει.Κι όλα τα δικά μου επιχείρηματα υπέρ της Αθήνας είναι εντελώς συναισθηματικά και καθόλου δε στέκουν λογικά αλλά το ξέρω και το παραδέχομαι.Τι σκατά πια;Τι μικρά χαζά πράγματα ακόμα θα βρίσκουμε για να είμαστε απο δυο χωριών χωριάτες!Να κρατηθούμε σε μια ενότητα όποια κι αν είναι αυτή και να το κάνουμε οπωσδήποτε κατηγορώντας μια αυτοσχέδια δική μας κατηγορία ανθρώπων που θεωρούμε χειρότερους από μας.Γενικά μιλώντας δηλαδή και εν προκειμένω ας πούμε απλώς οτι για συναισθηματικούς λόγους προτιμάμε ενα μέρος από κάποιο άλλο και να τελειώνει εκεί η γελοιοποίηση.



"Γεια σας,είμαι η τάδε,έχασα 4 εγγραφές στη σχολή"
"Τα ξέρουμε τα κόλπα σας-τώρα θυμήθηκες οτι κάποτε ήσουν φοιτήτρια;-ετοίμασε την απολογία σου"

Την απολογία μου ρε φίλε.Άκου εκεί.Λόγια γραμματέως σχολής.Που δεν της πέφτει λόγος και 87 σακούλες εξάμηνα να έχανα.(έστω οτι κάποιος μπορεί να γέλασε εδω)



"Τι έχεις κοριτσάκι μου;"
"Εεεεεε,δεν είμαι και πολύ καλά..."
σαγόνι τρέμει,τα κλάμματα έρχονται,ρόμπα στην καθηγήτρια και πολλές μύξες και λίγα κλάμματα και μια σφιχτή αγκαλιά μετά, ενας άνθρωπος που του ρίχνω εγώ μισό μέτρο γίνεται 3 μέτρα τρυφερότητας και υπεροχής και ανθρωπιάς και χάνομαι μέσα της και είναι σαν μαμά μου εκείνη την ώρα.
i got you babe μην ανησυχείς καθόλου.
Μαζί.Μαζί σου.Και να κάνει και αστεία να γελάσω, η ψυχάρα.


Θα μου πάρει μήνες να αναπνεύσω ελεύθερη απ'το πρόβλημα αλλά το ουφ-εκπνοή είναι εντελώς απαραίτητο πριν ξαναπάρει κανείς ανάσα.Αλλιώς μένει με τα φουσκωμένα μάγουλα.Να νιώθει σαν να μην τον έχει κανείς και να μην έχει κανέναν.
Αλλά,εγω είμαι τυχερός άνθρωπος μωρό μου.Έχω ανθρώπους να νοιάζονται.Να με αγκαλιάζουν.Να είναι εκεί και να μη μου φεύγουν στα δύσκολά μου.Και στο εκεί να βρίσκω κι ανθρώπους που δεν θα το περίμενα ούτε στα πιο αισιόδοξα όνειρά μου.


Το μόνο που μένει τώρα είναι στο εκεί να βρω και τον εαυτό μου, να κουνήσει τον κώλο του και να κόψει τις γκρίνιες και τις μιζέριες για να καταφέρω να τον αγαπήσω επιτέλους.Μόνο αυτή η βοήθεια έμεινε εκκρεμής.Καλά δε λέω;
επίσης.σωστά το'γραψα το εκκρεμής; ξεχνάω ρε γαμώτο