απέναντι

Καθισμένη στον υπολογιστή μου κοιτάω δεξιά έξω από το μπαλκόνι μου,πέρα από τα απλωμένα μου ρούχα, πέρα από το δέντρο που φταρνίζεται τα φύλλα του,μέχρι που το βλέμμα μου διαλύεται στο απέναντι μπαλκόνι.Μέχρι εκεί.
Ένα χαλί αραβικής τεχνοτροπίας,μια πορτοκαλί σφουγγαρίστρα όρθια να στεγνώνει,πιο δίπλα ένα κοντάρι ρεζέρβα ακουμπισμένο στα κάγκελα και μια σακούλα Lidl.
Αυτός ο πίνακας κάθε λίγες μέρες αλλάζει.Έχω δει το τίποτα στη θέση του χαλιού και της σφουγγαρίστρας, απλωμένο με ξύλινα μανταλάκια δίπλα σε γυναικεία μπεζ βρακιά από αυτά τα τεράστια που το νούμερό τους βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με την ηλικία της γυναίκας που τα φοράει και μερικές φορές βετέξ καθαροπλυμμένα κι έτοιμα για επανάχρηση και μπεζ καλσόν που φτάνουν μέχρι το γόνατο.

Η σακούλα όμως με συνέπεια είναι πάντοτε εκεί και στο ίδιο σημείο,όλα περιστρέφονται γύρω της,η μπεζ γυναίκα και το νοικοκυριό της,αναρωτιέμαι ποιά άραγε ήταν η πρώτη φορά που κρέμασε την πρώτη σακούλα κι αν ήταν πάντα μπεζ και ποιά ήταν η πρώτη μέρα που αποφάσισε να γεράσει παύοντας να φοράει εσώρουχα μεγέθους αναλόγου του πισινού της, και τί σκέψεις κάνει όταν κοιτάει απέναντι, πέρα από τη σακούλα της και πέρα από το δέντρο και πέρα απ'τα απλωμένα ρούχα μου και πιο πέρα εμένα, που υπάρχω στο δικό της πίνακα με τις Κυριακές κάθε μέρα.