Ποστ-ιτ

Αν αυτό εδώ δεν ήταν ποστ θα ήταν χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο με μαγνητάκι.
"Θα λείψω για λίγο-μπορεί και ν'αργήσω κιόλας, έχει φαγητό στο φούρνο,πάρε ψωμί" ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.
Απ'τη βαρεμάρα μου αυτές τις μέρες σφουγγαρίζω το σπίτι καθημερινά.
Μου λείπει να γράφω τις σκέψεις μου,να έρχεστε εδώ μέσα όλοι και να μου λέτε τις δικές σας και να συζητάμε.
Μου λείπει η ιεροτελεστία του καφέ μπροστά στον υπολογιστή το πρωί,τα μάτια μου ακόμα να τσούζουν και να ξυπνάω σιγά- σιγά διαβάζοντας αυτά που γράψατε την προηγούμενη μέρα..
Ακόμα δεν έχω ίντερνετ στο σπίτι και δε συμπαθώ τα ίντερνετ καφέ γιατί πάντα αισθάνομαι ότι κάποιος θα μου ορμήξει από πίσω ενώ είμαι απορροφημένη κοιτάζοντας την οθόνη.Επίσης κατουριέμαι τρελά μέσα σε νετ καφέ.Πάντα. Και σ'αυτό εδώ που είμαι τώρα,πρέπει να κατέβεις τις σκάλες,να πάρεις το κλειδί της τουαλέττας από την κοπέλα που δουλεύει,να ανέβεις πάνω στην τουαλέτα και μετά πάλι κάτω να παραδώσεις το κλειδί και μετά πάλι πάνω να κάτσεις στο πισι.Είναι τόσο βαρετό όλο αυτό..άσε που μέχρι να ανεβοκατέβω τις σκάλες θα τα έχω κάνει πάνω μου και δε θέλω, μεγάλη κοπέλα...
Αλήθεια είναι αυτό,μην αρχίσει να σκέφτεται κανείς ό,τι πετάω φτηνές δικαιολογίες εδώ μέσα.
Βασικά νοιώθω ανασφάλεια όταν βρίσκομαι σε ενα κλειστό χώρο με τόσο κόσμο δίπλα μου,κοντά μου και μια αίσθηση ότι πρέπει να βιαστώ,να κάνω γρήγορα.Κι εγώ μάλλον χρειάζομαι την ησυχία μου.Τον χώρο μου.Τη δική μου τουαλέττα με τις πεταλούδες ζελεδάκια στον καθρέφτη.


Προχθές ακροβατούσα στην Εγνατία,ανάμεσα σε πεζοδρόμιο,δρόμο και σκαμμένα απ'το μετρό.Ένα αυτοκίνητο κόντεψε να μου πατήσει το πόδι αλλά με τις χοντρομπότες που φορούσα δε μ 'ενόχλησε και πολύ.Κρύο και βροχή εδώ,μπήκε λίγο απότομα το φθινόπωρο,ή,τουλάχιστον εμένα μου φαίνεται έτσι, αλλά μου αρέσει να φοράω πάλι λεπτά πουλοβεράκια και να φυσάει λίγο.Ο αέρας μυρίζει διαφορετικά τώρα,νοσταλγικά αν και δεν έχω τίποτα να νοσταλγώ ακόμη στην Θεσσαλονίκη.Είναι σαν να έχω καινούριο αυτοκίνητο.
Στρώνω τη μηχανή μου.Κάνω βόλτες,χαζεύω τα κτίρια και τις γειτονιές και τον κόσμο,χαμογελάω μόνη μου στη στάση του λεωφορείου.Η ζωή μου κυλάει.ΡέειΑυτό νοιώθω.Τικ τακ.
Και είναι ωραία.Είναι καλά.Είμαι καλά.



Ένας φίλος μου είχε πει κάποτε ότι στο σχολείο είχε εναν καθηγητή που όταν έγραφε στον πίνακα πορρωνόταν κι όταν τελείωνε ο χώρος στον πίνακα συνέχιζε απορροφημένος να γράφει και στον τοίχο.

Να κι εγώ τώρα,γράφω πάνω στο ψυγείο.