Γεννέθλια

31 Αυγούστου 1983
Κυψέλη,Αθήνα

Κοντεύει 10 το βράδυ και η μητέρα μου τηγανίζει μπριζόλες από το βρεγμένο μπαλκόνι γιατί την ανακατεύει η μυρωδιά.
Μια ώρα μετά και νηστική, με κρατάει στην αγκαλιά της για λίγα λεπτά.Ο πατέρας μου ήθελε αγόρι και αντ'αυτού κατέληξε με ενα κόκκινο κακάσχημο καραφλό κορίτσι με δυο κουμπιά για μάτια που χωράει στην παλάμη του και περισσεύει και χώρος για ακόμη ενα.
Μου είπε ότι η πρώτη φορά που ένοιωσε πατέρας ήταν τη στιγμή που με πήρε η νοσοκόμα από εκείνους για να με πάει στη θερμοκοιτίδα, ενώ δεν είχε προλάβει ακόμη καλά καλά να με δεί, και ήθελε να την αρπάξει απ'τα μαλλιά για να του δώσει πίσω το παιδί του.
Μισή ώρα αργότερα η μητέρα μου έτρωγε αμυγδαλωτά. Αυτά μόνο μπορούσαν να καλύψουν το κενό της απουσίας μου.
Μου είπαν ότι ήμουν το μοναδικό μωρό που έκλαιγε τόσο πολύ,τόσο δυνατά και για τόση πολλή ώρα.Τα υπόλοιπα μωρά το βούλωναν όταν έκλαιγα εγώ.Και μετά έκλαιγαν κι εκείνα μαζί μου.
Ήμουν διάσημη για το κλάμμα μου.Ήταν η υπογραφή μου ως μωρό.Το σήμα κατατεθέν.
25 χρόνια αργότερα είμαι ακόμα εδώ.
Δεν κλαίω τόσο πολύ πια,δεν είμαι κόκκινη και έχω μαλλιά.
Και ψάχνω να βάλω μια υπογραφή στην αλήθεια μου.Μια κατακτητική σημαία.

Οι γονείς μου είναι μια θάλασσα μακριά αλλά δεν είμαι μόνη.
Αν θα ηταν δυνατόν η αγάπη μου για εκείνους να πάρει μορφή, θα ήταν θύελλα.
Κι, αν θα ήταν δυνατόν η αγάπη τους για μένα να πάρει μορφή, θα ήταν το γερό πέτρινο σπίτι που μένει ανέπαφο.

Καμμία φορά, μέχρι τώρα, δεν έχω σχεδιάσει τα θέλω μου μέχρι τα επόμενα γεννέθλια. Το κάνω σήμερα. Μεγαλώνω; Αλλάζω; Ίσως απλά φοβάμαι να πεθάνω. Λες και τα πράγματα που καταφέρνουμε να κάνουμε είναι αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς. Και μετά η ανάμνησή τους. Το αίσθημα της ικανοποίησης. Το "καλά το κατάφερα αυτό, επόμενο παρακαλώ". Κι όσο έχουμε επόμενα δεν πεθαίνουμε.Έχω σχεδιάσει τη μέρα μου,το μήνα μου,το χρόνο μου.Δεν πεθαίνω,οχι ακόμα,οχι όσο σχεδιάζω.Θα τα καταφέρω.Θα μπω σε πολλές καρδιές,θα με κρατήσουν ζωντανή μέσα τους.Θα με θυμούνται όπως τώρα,που μου τηλεφωνούν για να μου ευχηθούν να ζήσω χρόνια πολλά.Ναι.Είμαι εδώ και θα είμαι.Νεύμα με το κεφάλι προς τα κάτω, επιβεβαίωση και χαμόγελο.

Κι αν η ζωή μου είναι μια θάλασσα,άλλοτε ήρεμη και γαλάζια,άλλοτε τρικυμισμένη και μαύρη έχω τους βράχους μου να κρατιέμαι εγώ. Κι είναι απ'τους μεγάλους,τους όμορφους. Τα κύμματα με τσακίζουν πάνω τους μερικές φορές, αλλά, δεν πειράζει. Έχω κάτι να τσακιστώ πάνω, άρα υπάρχω.
Και είναι μια καλή μέρα, σήμερα.Από αυτές που χαμογελάω στον ουρανό κι ο ουρανός μου στέλνει ακτίνες ήλιου να είμαι ζεστή και οξυγόνο να αναπνέω.

H μεγάλη μέρα μου τώρα φεύγει και την αποχαιρετάω με το καλύτερο δώρο που έχω κάνει ποτέ στον εαυτό μου.Μαζί του.
Την πρώτη μέρα στη Θεσσαλονίκη και στη νεα ζωή.
Γειά μας!