Πριγκήπισσα.

Θυμάσαι τα κέφια μου;
εγώ αμυδρά.Έπεσα πάλι,δεν ξέρω τι να κάνω,λέω να κάνω για ακόμη μια φορά τις πιο φοβερές μου σκέψεις μου ποστ μήπως με παρηγορήσει κανείς κι αρχίσω μετά να νοιώθω σαν να παρακαλάω για αγάπη και προσοχή από αγνώστους πάλι,να νοιώθω ηλίθια κι ανάπηρη ψυχικά,η συννεφιά από προχθές μου έκατσε βαριά πάνω στο σβέρκο μου.Θέλω να έρθω στην Αθήνα,μόνη μου,να σε δω και να πάω σε όλα τα αγαπημένα μου μέρη και να προσποιηθώ οτι ποτέ δεν έφυγα.
Θέλω να κλάψω τώρα που σου γράφω κι αυτό είναι πολύ καλό και πολύ ευπρόσδεκτο γιατί τόσες μέρες δεν ένοιωθα τίποτα.Ήμουν καλά γιατί δεν ένοιωθα τίποτα.Το ήξερα οτι κάτι παράξενο είχε η ησυχία του μυαλού μου.Είναι αυτή η ησυχία πριν την καταιγίδα που λένε όλοι κι εγώ δεν έχω προσέξει ποτέ,"ποτέ" ήθελα να γράψω και έγραφα τη λέξη "πάντα",το διόρθωσα εγκαίρως τελικά,γιατί "πάντα"; το μυαλό μου μου παίζει παιχνίδια κι εγώ δε θέλω να παίξω,θέλω να παω σε μια παραλία και να θαφτώ στην άμμο μέσα και να περιμένω τα κύμματα να με παρασύρουν και να με ξεσκεπάσουν.Τι ωραία και ποιητικά τα λέω όλα ενώ πίσω από τα μάτια μου έχω μια μαλακία να μου τρώει το κεφάλι.
Δεν είμαι τόσο χάλια όσο σου παρουσιάζομαι,ίσως και να'μαι,πάντως εχω υπάρξει χειρότερα και δε με τρομάζω πια,με εχω κουράσει ομως και δεν ξέρω τι να μου πω και τι να σκεφτώ και δεν ξέρω καν αν θέλω τα κέφια μου τα μουδιασμένα,τα αμυντικά,πίσω.