Νουτέλα αυγολέμονο( θέλω γάτα. 5.)

Βαριέμαι τρομερά σήμερα.
Κοιμήθηκα δυο φορές από την ώρα που ξύπνησα-οχι και πολύ νωρίς το πρωί-μήπως περάσει η μέρα πιο γρήγορα και όντως πέρασε αλλά εξακολουθώ να βαριέμαι και τώρα πια χασμουριέμαι σαν τρελή αφού είμαι μισοκοιμισμένη όλη μέρα.
Πριν λίγο χάζευα στο facebook το οποίο δεν πολυχρησιμοποιώ και λέω να το διαγράψω εδώ και ενα χρόνο αλλα όποτε πάω να το κάνω όλο και κάποια βλακεία ανακαλύπτω να κάνω,όπως για παράδειγμα να κάνω το τεστ για να βρω τι λουλούδι/ζώο/άνθρωπος ήμουν στην προηγούμενή μου ζωή κι έτσι το αναβάλλω συνεχώς μέχρι να με πιάσει μια από αυτές τις κρίσεις που με πιάνουν συχνά και με κάνουν ας πούμε να κόβω τα μαλλιά μου μόνη μου χωρίς καθρέφτη και να κατεβαίνω κάτω στην είσοδο της πολυκατοικίας που έχει μεγάλο καθρέφτη για να δω τι έκανα,χωρίς ανάσα αυτή η παράγραφος και χωρίς σύνταξη επίσης,μέχρι να με πιάσει μια τέτοια κρίση λοιπόν και το διαγράψω.
Χάζευα λοιπόν τις "σελίδες" στο facebook,που, για όποιον δεν ξέρει είναι κάτι σελίδες που πας και υποστηρίζεις μια βλακεία.Ας πούμε μπορείς να υποστηρίξεις/θαυμάσεις τα γκούμι μπερς(τα ζελεδάκια αρκουδάκια) ή/και τον κώλο της Εύα Μέντεζ(ποια είναι αυτή δεν ξέρω, αλλά, υποτίθεται ότι είναι διάσημη).
Εγώ μπήκα να υποστηρίξω τη Nutella γιατί πολύ την αγαπάω και με έχει βοηθήσει σε πολύ δύσκολες στιγμές και το αξίζει και μετά άρχισα να ανακαλύπτω κι άλλα πράγματα να υποστηρίξω και το έκανα,έγινα θαυμάστρια/υποστηρίκτρια σε διάφορες σοκολάτες,σε κάτι άλλα που δε θυμάμαι γιατί νύσταζα μέχρι που έφτασα στο καπέλο/φιόγκο της Aretha Franklin,
η οποία παρεπιπτόντως είναι φτυστή η θεία μου η Ουρανία που έχω το περπάτημά της λέει η μάνα μου,μόνο τον κώλο της να μην πάρω,κι εκεί σταμάτησα γιατί εξακολουθούσα να βαριέμαι και να χασμουριέμαι και σάλια έπεσαν στο πληκτρολόγιό μου.
Περίμενα κάτι σημαντικά επαγγελματικά τηλεφωνήματα επίσης σήμερα.
ΧΑΧΑΧΑ!!
not!
Ήθελα να δω πως είναι να γράφεις κάτι τέτοιο και να νοιώθεις σαν άνθρωπος που δουλεύει.Άκουσα γέλια μέσα στο κεφάλι μου.Οχι από αυτά τα δυνατά που είναι μικρά ξεσπάσματα χαράς,απ΄τα άλλα,του πανηλίθιου που καταστρώνει πανηλίθιο σατανικό σχέδιο.Παρεπιπτόντως,τώρα που είπα σατανικά γέλια,χθες το βράδυ άκουσα το πιο φρικτά γελοίο τέτοιο γέλιο σε μια ταινιάρα που λεγόταν "Οχτάποδα φρικιά" κι είχε κάτι αράχνες σε μέγεθος αυτοκινήτου που έβγαζαν κάτι ήχους σαν πουλιά του Αμαζονίου.Πολύ τρομακτική.Τον τελευταίο καιρό τέτοιες ποιοτικές ταινίες βλέπω κι έχει ανέβει το επίπεδό μου σε δυσθεώρητα ύψη.
Επίσης έχω χάσει τη φαντασία μου,σε όλα σχεδόν τα πράγματα των οποίων η δημιουργία είναι στο χέρι μου.Αν για παράδειγμα δε μαγειρέψω πατάτες,θα μαγειρέψω μακαρόνια.Αυτά τα δυο.Μόνο.Σαν να έχουν εξαφανιστεί όλα τα άλλα φαγητά και για κάποιο λόγο όταν στίβω το κεφάλι μου να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσα να μαγειρέψω εκτός από πατάτες ή/και μακαρόνια σκέφτομαι λαχανοντολμάδες,τους οποίους ούτε τρώω κι ούτε ξέρω να φτιάχνω.Εδώ κάποιος συμβολισμός πρέπει να υπάρχει αλλά μου διαφεύγει.Τουλάχιστον ξέρω πολλές συνταγές για μακαρόνια και πατάτες...
Έχω συνειδητοποιήσει ότι το "τουλάχιστον" το χρησιμοποιώ πολύ συχνά τώρα τελευταία.Κάτι θα σημαίνει κι αυτό. Να θυμηθώ να σκεφτώ πάνω σ'αυτό και μετά,πολύ βολικά, να το ξεχάσω.
Επίσης έχω συνειδητοποιήσει ότι πάντα,πάντα όμως όταν περιέρχομαι σε μια τέτοια "σκατοφάση" που είμαι "κάπως", "δεν πάω καλά", "στροφάρω ανάποδα ή και καθόλου" και για να με περιγράψω χρησιμοποιώ τους προαναφερθέντες επίσημους και σαφείς επιστημονικούς όρους,μου λέω ότι θέλω χαστούκια για να συνέλθω αλλά τελικά σήμερα αποφάσισα ότι δεν είναι αυτό που χρειάζομαι.Μάλλον πρέπει να με πάρουν απ'το χεράκι και βήμα-βήμα να με πάνε εκεί που θα'πρεπε κανονικά να είμαι αλλά δεν είμαι επειδή χάθηκα και κάπου στη διαδρομή να ακούω μια οικεία φωνή(της μάνας μου) να μου λέει "πες γεια στον κύριο" ενώ είμαι 18 χρονών και με κάνει ρόμπα στον κύριο,άσχετο τώρα αυτό αλλά συνειρμικά μου ήρθε,όποτε σκέφτομαι χεράκι χεράκι και καθοδήγηση μέχρι αηδίας τη μάνα μου σκέφτομαι η οποία κατάφερε να με κάνει ίδια με κείνη ή εγώ το κατάφερα από μόνη μου στην προσπάθεια να κάνω το αντίθετο και πλέον δεν έχουμε τι να πούμε στο τηλέφωνο πέρα από γκρίνιες και ενοχικές υπενθυμίσεις υποχρεώσεων.Ας είναι.Τουλάχιστον,πάλι τουλάχιστον,μιλάμε.
Ήθελα να πω κι άλλα που βλέπω στο facebook και στην τηλεόραση και στο δρόμο αλλά τώρα που έγραψα άλλα δεν κολλάνε πια.Μια παρατήρηση θα κάνω και θα σκάσω.Γιατί τα τελευταία χρόνια όλα τα παιδάκια σχεδόν από 14-15 χρονών και πάνω, ειδικά τα κορίτσια, κάνουν σαν πουτανάκια; δεν καταλαβαίνω.Ντύνομαι στα 25 μου πιο "αθώα" από κοριτσάκια που τα περνάω 10 χρόνια.Και σ'αυτές τις ηλικίες,τα 10 χρόνια είναι πολλά,είναι χρόνια σημαντικά,άλλο να είναι κάποιος 60 κι ο άλλος 70 κι άλλο 15 με 25.Τι εξομοίωση είναι αυτή; Γιατί γίνονται όλες ξέκωλα ρε γαμώτο; μα δεν ντρέπονται; γονείς δεν έχουν; πού είναι το κράτος και τέτοια.
Αλλά πιο πολύ,αισθητική δεν έχουν; καλά πού να έχουν,εδώ εξισώσεις με ενα άγνωστο δεν ξέρουν ακόμα θα ξέρουν κι από στυλ και αξιοπρέπεια; Αλλά γιατί να μην ξέρουν; Παιδιά είναι, δεν είναι χαζά. Από ποιόν θα τα μάθουν θα μου πεις που ζούμε στη χώρα του κιτς.Κιτς ρούχα,κιτς σπίτια,κιτς μυαλά.Που συναντάς εναν άνθρωπο όμορφο μέσα του και τον θεωρείς εξαίρεση κι είσαι και τυχερός που τον συνάντησες κιόλας.
Τελος πάντων,εγώ ντρέπομαι για τα ξέκωλα,ντρέπομαι να τα βλέπω κι εκ μέρους τους και δεν είμαι καμιά θείτσα,εγώ σήκωνα τη μπλούζα μου για πλάκα στους οδηγούς στην Πειραιώς για να'χουν κάτι να λένε όταν θα πάνε σπίτια τους,για τη μεθυσμένη τρελή χθες το βράδυ που είδαν στο δρόμο.Η διαστρεβλωμένη άποψη μου για τα δώρα είναι αυτή,και μάλλον δεν είμαι και πολύ καλύτερη από τη δεκαπεντάχρονη που κλείνει τα 15 και μπαίνει στα 30, που τσιμπάει τα χείλια της για να πρηστούν ενώ κοιτά με μισο αδιάφοροκοιμισμένολάγνο βλέμμα προς την κάμερα του κινητού της και ρίχνει λίγο και την τιράντα απ'το σουτιέν για να είναι sexy-cool.
Αλλά,οχι,μια διαφορά την έχουμε.Δεν ήμουν ποτέ 15 στο 2009.Κι έχω γίνει θείτσα.Να μάθω και τη συνταγή για τους λαχανοντολμάδες τώρα,να πηγαίνω και σε επίδειξη τάπερ για να με βρώ,εκεί ανάμεσα στα πλαστικά μπώλ και τα αυγολέμονα.Η αλλιώς,θα πάω στην Πειραιώς να κατασκηνώσω.



υγ.γαμώτο,τι γκρίνια και γλυκόπικρα μελό είναι αυτά που γράφω τώρα τελευταία;με βαρέθηκα.