Συμπεράσματα, κεφάλαιο πρώτο.

Σήμερα κατάλαβα πως αυτό που μετράει πιο πολύ είναι το μέγεθος.
Φανταστείτε μια κότα σε μέγεθος ελέφαντα.
Κότα: μικρό και φαινομενικά ήμερο και άκακο οικόσιτο πουλερικό, παμφάγο, με μεγάλη όρεξη και τρομακτικά μάτια.
Κότα σε μέγεθος ελέφαντα: μεγάλο και φαινομενικά ήμερο και άκακο πουλερικό-γίγαντας, παμφάγο, με τεράστια όρεξη και υπερμεγέθη τρομακτικά μάτια.
Μια κότα τρώει πολύ και πολλά πράγματα. Όταν ήμουν 5 χρονών ένας κόκκορας επιχείρησε να με φάει.Το μόνο που τον εμπόδισε ήταν το μικρό του μέγεθος.Άρα οι κότες θα μπορούσαν δυνητικά να φάνε ανθρώπους.
Μια κότα-ελέφαντας θα έτρωγε με μαθηματική ακρίβεια, κάμποσους τόνους φαγητού ημερησίως.Και δε θα περιοριζόταν στο καλαμπόκι.
Αν λοιπόν,όλος ο πληθυσμός σε όλα τα κοτέτσια του κόσμου μεγάλωνε, κυριολεκτικά, θα ήταν το τέλος μας.
Το μέγεθος λοιπόν μετράει.

Πριν λίγες μέρες άφησα ένα βιογραφικό σε ένα ιατρείο για τη θέση της γραμματέως. Δεν έχω γνώσεις γραμματέως αλλά δε ζητούσε κιόλας,οπότε δεν έκανα και καμμιά υπέρβαση. Δεν πήρα τη δουλειά. Όχι επειδή ζητούσε εμφανίσιμη δεσποινίδα. Επειδή, ενώ με ρωτούσε ο άνθρωπος-οδοντίατρος, τι κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο και λοιπά κοινότυπα και απαραίτητα (για να σηκώνω τηλέφωνα) κατέληξα να του λέω ότι με πονάει ο φρονιμήτης(δηλαδή με πέρασε για τζαμπατζού), ότι όταν σφουγγαρίζω δεν αφήνω τους άλλους να πατάνε μέχρι να στεγνώσει(δηλαδή ζω στο 1950 κι ακόμα σφουγγαρίζω το παρκέ στα γόνατα, μετά πατάω πάνω με πετσέτες κάτω από την παντόφλα -την κλασσική με το τακούνι και τη φούντα- και φωνάζω στον άντρα μου και στα παιδιά μου να μη μου κάνουν πατημασιές) και επίσης την ιστορία της ζωής μου μέσα σε 45'' και χωρίς να αναπνέω(δηλαδή ζω κλεισμένη στο σπίτι μου, ο άντρας και τα παιδιά μου δε μου μιλάνε γιατί κάνουν μούτρα που δεν τους άφησα να μου χαλάσουν το παρκέ κι επίσης μαγείρεψα μπάμιες, δεν μπορώ να μιλήσω με κανέναν στο τηλέφωνο γιατί έχω την τάση να μιλάω δυνατά-να ανοίγω πολύ το στόμα μου προφανώς- σε όποιον δεν είναι δίπλα μου και με πρησμένο ούλο απ'το φρονιμήτη έχω να μιλήσω γενικά στον οποιονδήποτε 3,5 βδομάδες).
Το μέγεθος -της γκάφας- λοιπόν μετράει.


Πριν ένα μήνα αγόρασα μια μπλούζα μεγέθους small και πήρα αμέσως τηλέφωνο τη μητέρα μου να της το πω.Το γεγονός του μεγέθους,όχι της αγοράς της ίδιας.Σήμερα τη φόρεσα και μου ανεβαίνει στο στομάχι όταν περπατάω.Στεναχωρήθηκα.
Το μέγεθος μετράει.


το μέγεθος μετράει το μέγεθος μετράει το μέγεθος μετράει το μέγεθος μετράει το μέγεθος μετράει

α και προχτές έστειλα τον Α. να μου πάρει τον καπνό μου και μου πήρε τον μεγάλο κι όχι τον μικρό που παίρνω εγώ και σήμερα ξεράθηκε κιόλας και είναι για προσάναμμα.Φταίω εγώ δηλαδή που εκνευρίστηκα; απλώς είναι το μέγεθος που μετράει. Δεν εκνευρίστηκα πολύ όμως γιατί μου πήρε και μια σοκοφρέτα με φουντούκια-τη μεγάλη- και με κάλμαρε ο παλιοαπατεώνας.Αφού την έφαγα όμως ένοιωσα τύψεις γιατί δε φτάνει που δεν έχω δουλειά και αναγκάζομαι να καπνίζω ξεραμένο γρασίδι, μικραίνουν και οι μπλούζες μου απ'τις σοκοφρέτες.
Το μέγεθος της παράβασης(για τη σοκοφρέτα μιλάω ακόμα) είναι αντιστρόφως ανάλογο με το μέγεθος του εκνευρισμού και ανάλογο αυτού των τύψεων.Και το μέγεθος του εκνευρισμού είναι ανάλογο αυτού των τύψεων.Συμπερασματικά λοιπόν, είμαι απαράδεκτη στα μαθηματικά,αλλά, εδώ είναι το σημαντικό, το μέγεθος μετράει.Τέλος.
Απλώς συνήθως μετράει περισσότερο αν είναι μεγάλο.To είπανε και οι Depeche Mode κι εγώ πάνω απ'αυτούς δε βάζω τίποτα, εκτός ίσως από τα 60 ευρώ που κόστιζε το εισιτήριο για τη συναυλία τους. Έχουμε κρίση παιδιά, χελόοου.


Στην τελική όμως, μπορεί να κάνω και λάθος.Έχω και μια τάση να διογκώνω τα πράγματα και να τα βλέπω υπερμεγέθη.