Αηδία

Διάβασα σήμερα εδώ για έναν καλλιτέχνη που ονομάζει "τέχνη" το να αφήσει ένα αδέσποτο σκύλο να πεθάνει από ασιτία σε μια γκαλερί (2007) και απ'οτι καταλαβαίνω θέλει να το ξανακάνει φέτος.
Δεν έχω αποσαφηνίσει μέσα μου ακόμη τί νοιώθω πρώτο...αηδία, αποστροφή, οργή, λύπηση; Και τί ακριβώς με κάνει να νοιώθω ο καλλιτέχνης αυτός που ονομάζει τέχνη την σκληρότητα στα ζώα; ή ότι προφανώς κανένας μπάσταρδος επισκέπτης της γκαλερί δεν συγκινήθηκε να κάνει κάτι; ότι πάνω στον τοίχο υπήρχαν φράσεις(νομίζω το όνομα της έκθεσης) γραμμένες με σκυλοτροφή ( ενώ το δύστυχο σκυλί από κάτω πέθαινε από πείναι και δίψα);.... Γιατί;
Για να δεί ο επισκέπτης την ειρωνία των πραγμάτων;;Εκεί φτάσαμε; Είμαστε τόσο διαστρεμμένοι,αναίσθητοι; ανώμαλοι; τόσο παγωμένοι είμαστε μέσα μας;
Το ζωάκι τι φταίει;;;
Κοίταζα προσεκτικά τις φωτογραφίες με το σκυλάκι και πιάστηκε η ψυχή μου...μου γύρισε το στομάχι. Γιατί ρε γαμώτο;;


Δεν ξέρω από τέχνη.
Δεν ξέρω τι είναι τέχνη και τι όχι. Αλλά, το να δέσω ένα σκυλί σε μια γωνιά μέχρι να πεθάνει για να περάσω ένα κοινωνικό μήνυμα(my ass) στον κόσμο, δεν μπορώ με τίποτα να δεχθώ ότι είναι τέχνη. Δε θέλω!
Κι αν είναι, τότε δεν είναι για μένα!!


update 15/04/08

Ακολουθώντας τα λινκς που μου έστειλε σε σχόλιο η sanity loss era
διάβασα σήμερα πολλά περισσότερα για το θέμα του Vargas και του αμιφισβητούμενου βασανισμού του αδέσποτου στο όνομα της τέχνης από εκείνον.Δύσκολο το βρίσκω να καταλάβω τελικά ποιά είναι η αλήθεια, αν και πια πιστεύω πως το θέμα έχει ξεφύγει εντελώς από αυτό.Το αν ήταν αλήθεια ή φάρσα τελικά.
Το ποστ μου ήταν γραμμένο εν θερμώ και ενώ ένοιωθα αγανάκτιση και οργή-όχι μόνο για τον καλλιτέχνη εντός ή εκτός εισαγωγικών αλλά και για τους υπεύθυνους της έκθεσης, τους επισκέπτες και κατ'επέκτασιν για όλους τους ανθρώπους που βασανίζουν ζώα ή τα χρησιμοποιούν με βάναυσο τρόπο (και για όλους όσους εξαφάνισαν και εξαφανίζουν ολόκληρους πληθυσμούς ζώων από το φυσικό τους περιβάλλον με οποιονδήποτε τρόπο, για όλους όσους σε παιδική ηλικία βασάνιζαν γατιά και σκυλιά αδέσποτα για την πλάκα....)είτε μέσα σε γκαλερί είτε στους δρόμους είτε μέσα στα σπίτια τους.
Το θέμα δεν είναι καν πώς νοιώθουμε όμως.Δεν ξέρω αν είναι ηθικό.Έχει να κάνει με τη σχετικότητα, την υποκειμενικότητα των πραγμάτων και των απόψεων.
Στο μυαλό μου τριγυρνάει συνεχώς η σκέψη του ψυχολογικού πειράματος (σε μεγάλο δείγμα και χωρίς control group).
Ίσως ο Elikas να έχει δίκιο(σχόλιο στο ποστ του Παράφωνου ): "Είναι εντυπωσιακό πάντως το ότι βρέθηκαν δύο εκατομμύρια άνθρωποι να υπογράψουν μια ανούσια διαμαρτυρία για ένα αδιευκρίνιστο γεγονός. Όπως έγραφε κι ο τοίχος της γκαλερί “you are what you read”…"

Ίσως κι όχι.

Αν δεν απατώμαι, ορισμός της τέχνης δεν υπάρχει. Άρα ο καθένας μας είναι ελεύθερος να της προσδώσει ό,τι ορισμό θέλει. Ανάλογα με τις γνώσεις του(αν υπάρχουν), την ιδιοσυγκρασία του, το χαρακτήρα του, τα βιώματά του, τη σχέση του με τα είδη της τέχνης(αν υπάρχει), το προσωπικό του αισθητικό κριτήριο(αν είναι διαμορφωμένο και κάτω υπο ποιές συνθήκες).....Τόσο σχετικός μπορεί να είναι ο ορισμός της τέχνης.
Διαβάζοντας αυτά τα σχόλια είδα απόψεις τεκμηριωμένες και μη, θυμωμένες ή ψύχραιμες,μικροπρεπείς ή γενναιόδωρες..οπωσδήποτε υγιείς αντιδράσεις για μένα. Όχι ότι τις επιβραβεύω απαραίτητα, τις σέβομαι όμως γιατί προέρχονται από ανθρώπους που μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν. Πολύ μεγάλο θέμα αυτό. Να σκέφτεται κανείς. Είτε είμαστε αφελείς και εύπιστοι είτε δύσπιστοι και πρώτοι στη συνωμοσιολογία, σημασία έχει ότι το δουλέψαμε στο μυαλό μας αυτό το θέμα, αν και ίσως όχι από την αρχή...κι αυτό από μόνο του είναι κάτι περισσότερο από το να μέινει κανείς εντελώς αμέτοχος. Ακόμα κι αν υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα εκεί έξω κι εμείς ασχολούμαστε με την αξιοπρέπεια του ζώου που πέθανε[(; κι αυτό αμφισβητείται) κάτω από τα βλέμματα των επισκεπτών της έκθεσης και δεμένο από τον καλλιτέχνη] με το τί είναι ανθρωπιά,τι είναι τύψεις, τι είναι επιτρεπτό στην τέχνη, αν η τέχνη έχει ή πρέπει να έχει όρια ή όχι, αν αντιδρούμε επιλεκτικά..σημασία έχει να μη μένει κανείς αμέτοχος.
Αναπαράγω ένα κομμάτι από ένα σχόλιο του Παράφωνου που θεωρώ πολύ σωστό και κλείνω μ' αυτό :" Κάθε φορά που ασχολούμαστε με ένα θέμα όπως το σημερινό, υπάρχει εκεί έξω κάτι ακόμη πιο σημαντικό αλλά ρε παιδιά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοούμε τα πάντα μέχρι να βρεθεί το νούμερο ένα πρόβλημα στην κλίμακα των αξιών μας, διότι με αυτή την αρχή, το επόμενο ποστ ή σχόλιο μας θα είναι όταν πέσει πυρηνική βόμβα και σκοτώσει 100.000 χιλιάδες ανθρώπους…"

Υγ δεν ξέρω τι συμβαίνει με τη μορφή του κειμένου μου, τα bold και το font size κάπου μπερδεύτηκαν.Ελπίζω να μην είναι ενοχλητικό στα μάτια σας[στα δικά μου που είμαι παράξενη είναι, γι'αυτό το λέω :)]