no matter what

Σήμερα πέτυχα αυτή την αφίσα, (INTERNET σ'αγαπώ) μια απ'τις αγαπημένες μου ταινίες.Εαν δεν κάνω λάθος γυρίστηκε το 1928 είναι Γερμανική και είναι η πρώτη science fiction ταινία που γυρίστηκε ποτέ.


Μου αρέσουν ταινίες οι οποίες ανεξάρτητα πολλές φορές από σενάριο έχουν κάτι ιδιαίτερο στη σκηνοθεσία, στη φωτογραφία, στη μουσική, στα κοστούμια... έχουν κάτι δικό τους, έχουν χαρακτήρα,δεν χαρίζονται...δεν είναι όλες οι αγαπημένες μου ταινίες άρτιες σεναριακά δηλαδή ούτε πρέπει.
Αρκεί να έχουν ενα στυλ που ανταποκρίνεται στα δικά μου αισθητικά κριτήρια. Τα αισθητικά μου κριτήρια βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση της χρωματικής φάσης που διανύω απο καιρού εις καιρόν στη ζωή μου οπότε μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα εκφράσω. Γιαυτό θα δώσω ενα παράδειγμα. Το big fish που μου αρέσει τρελά το είδα όταν διένυα την πολύχρωμή μου περίοδο.Δεν φορούσα μαύρα άλλο πια-ούτε λαχανί βεβαίως,υπάρχουν κι όρια- αλλά χρωματιστά αφρικάνικα παντελόνια, τα μαλλιά ήταν σε κατάσταση φούξια τζίβας κλπ, οπότε η ταινία ήρθε κι έδεσε διότι είναι μια πανδαισία πολύχρωμων και πολύ διαφορετικών μεταξύ τους εικόνων.


Σήμερα, αλλάζω θέμα τώρα -έχω να πω πολλά και δεν ξέρω πώς να τα συνδέσω γιαυτό δεν τα συνδέω καθόλου-, ήταν η πρώτη μέρα που τυπικά πρέπει να φτιάχνω μόνη μου παιδαγωγικό πρόγραμμα στον παιδικό, σαν να είμαι μόνη μου στην τάξη. Μέχρι τώρα βέβαια ήμουν η μόνη που έφτιαχνε ημερήσια ψυχοπαιδαγωγικά προγράμματα οπότε δεν άλλαξε και τίποτα.
Απλώς τώρα η άλλη θα μπορεί να τα ξύνει και επισήμως.
Το πρωί πάντα διαβάζω στα παιδιά μια ιστορία ή τους διηγούμαι μια δική μου (μια μέρα θα ποστάρω την ιστορία μου με το αυγό που βρήκα στην ψωμιέρα κι έκανε μπλιμ-μπλομ όταν το κουνούσες-τρελό hit στις ηλικίες 4-5) και σήμερα επέλεξα να τους διαβάσω αυτήν("no matter what" αγγλικός τίτλος) :
Διαβάζω το τέλος : " Χαλάει ποτέ η αγάπη;" ρώτησε ο Μικρός
"Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει; Κι αν ναι, μπορείς άραγε να την κολλήσεις, να τη φτιάξεις και να τη χτίσεις;"
"Α δεν ξέρω" είπε η Μαμά. "Το μόνο που ξέρω είναι οτι θα σ'αγαπώ για πάντα"
"Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε θα μ'αγαπάς ακόμη;" είπε ο Μικρός.
"Θα υπάρχει ακόμα η αγάπη;"
Η Μαμά πήρε στην αγκαλιά της τον Μικρό και κοίταξαν μαζί από το παράθυρο τον ουρανό.Το φεγγάρι έφεγγε ψηλά και τ'αστεράκια ήταν φωτεινά.
"Κοίτα Μικρέ, τ'αστεράκια πώς λάμπουνε στον ουρανό.Ξέρεις πως πολλά απ'αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια;"
"Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό;
Η αγάπη είναι σαν τ'αστέρια : ποτέ δεν πεθαίνει και πάντα φωτίζει."
Όταν τελείωσα την αφήγηση ένα απ'τα μικρούλικα που συχνά μ'αφήνει άφωνη με τον τρόπο που σκέφτεται έρχεται κοντά μου, χώνεται στην αγκαλιά μου με το έτσι θέλω και με κοιτά με τεράστια υγρά ματάκια. "Τι συμβαίνει Β. μου;" της λέω.
"Πάααρε το κινητό σου να πάρεις τηλέφωνο τη μαμά μου" (παράπονο στον τόνο της φωνής απίστευτο μαζί με νάζι)
"Τι να της πω στο τηλέφωνο;"
"Πες της να έρθει εδώωωωωω..."
"Γιατίιι;"
"ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΣ ΠΩ ΟΤΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΩ ΕΓΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!! σαν τ'αστεράκια.." χαμόγελο με ενα δόντι, αξία ανεκτίμητη.

Φυσικά και πήρα τηλέφωνο τη μαμά της και της τα "κάρφωσα" όλα. Ήρθε το μεσημέρι να την πάρει κατασυγκινημένη. Η μικρή τρισευτυχισμένη.
Είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που δεν πιστεύει στη μαγική δύναμη των βιβλίων; Δε νομίζω..
Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα παιδικού βιβλίου. Τη γιόρτασα με τον καλύτερο τρόπο :)

Ήθελα να πω και κάτι άλλο αλλά τώρα δε θυμάμαι πια τι ήταν. Στη θέση του θα αναρτήσω μια εικόνα που δεν έχει καμμία σχέση με το υπόλοιπο κείμενο.

...α! τελικά είχε!