dunkel

East Hastings- Godspeed You! Black Emperor




Ήθελα να γράψω οτι αν ήταν να πεθάνω σήμερα θα ένοιωθα ότι αφήνω πολλά loose ends.
Οτι τους τελευταίους μήνες έχω στερηθεί ή στερήσει εγώ η ίδια απ'τον εαυτό μου πολλά όμορφα συναισθήματα και τουλάχιστον την απουσία του μόνιμου άγχους μου.
Θα έγραφα οτι έμεινα καρφωμένη στις σκέψεις μου και στα προβλήματά μου.
Θα έγραφα οτι δεν έκανα όλα όσα ήθελα. Οτι δεν πρόλαβα να τα κάνω.
Κι οτι σίγουρα δε θέλω να πεθάνω.
Παρόλο το άγχος που σχεδόν(το αφήνω να) μου στερεί τη ζωή, παρόλα τα αδιέξοδά μου.
Και ήθελα να γράψω οτι αν ήταν να σβήσω κάποτε θα ήθελα να γίνει μέσα στο crescendo του east hastings.
Θα κατέγραφα αυτές τις σκέψεις που είναι τυλιγμένες γύρω απ'τον εαυτό μου. Και μόνο.


Είδα ντυμένο το τραγούδι ΜΟΥ μ'αυτές τις φωτογραφίες.
Και σκέφτηκα πόσο ηλίθιο κι εγωιστικό τελικά θα ήταν να μιλάω για το δικό μου ενδεχόμενο θάνατο που με φοβίζει και η σκέψη μόνο. Και οτι είμαι για φτύσιμο και θα'πρεπε να ντρέπομαι, γιατι στις φωτογραφίες που περνούν η μία μετά την άλλη πάνω απ'τις νότες βλέπω το σκοτάδι κι έρημους δρόμους, ανθρώπους να υποφέρουν, να πονούν, να πεθαίνουν, να σκοτώνουν, να ζουν σε άθλιες γωνιές με όση αξιοπρέπεια δεν μπορώ εγώ να αξιώνομαι, να βγαίνουν απ'το σκοτάδι, να βυθίζονται σ'αυτό. Για τη ζωή. Γι 'αυτά που πιστεύουν. Γιατί γεννήθηκαν σε λάθος τόπο ή σε λάθος χρόνο.
Σκατά. Αυτοί οι άνθρωποι με κάνουν να φαίνομαι μικρή μπροστά τους. Να είμαι.
Είμαι δειλή, προτιμώ να κρύβομαι στη ντουλάπα με κλειστά μάτια, κι ας τη φοβάμαι, παρά να αντιμετωπίσω αυτό που μου συμβαίνει στα ίσια.
Νοιώθω ντροπή καθώς το συνειδητοποιώ.
Το βάζω σε λέξεις για να μην το ξεχάσω ποτέ.



Μόνο που πρέπει να μείνω γυμνή στο σκοτάδι μέχρι να βρώ το θάρρος να κοιτάξω τον ήλιο.