Spiral out

Ακόμη και πριν μπορέσω να καταλάβω ότι αυτό επιδιώκω για μένα, οτι αυτό θέλω να κάνω με κάθε τρόπο κάθε μέρα στη ζωή μου,το έκανα.Προσπαθούσα τουλάχιστον.Να ανοίγω.Για να χωρέσω τα πάντα. Τις αλήθειες,τις ιδέες,τη γνώση των πραγμάτων.Τη βαθύτερη γνώση των πραγμάτων.Και να χωθώ για πάντα κι εγώ εκεί μέσα,να γίνω ενα με τον κόσμο σε ενα θεωρητικό επίπεδο που θα επεκτείνεται στην κάθε αναπνοή μου.Να γίνουν όλα δικά μου με την έννοια της πνευματικής κτήσης,να μπορώ να αισθάνομαι και να κατανοώ.
Δεν ξέρω αν είμαι στον σωστό δρόμο,μερικές φορές δε βλέπω κανένα δρόμο..κάποιες άλλες βλέπω άπειρες διακλαδώσεις ενός δρόμου που έχω επιλέξει να ακολουθώ.Συνήθως δεν ξέρω καν που πάω. Απλώς προχωράω κι όπου με βγάλει.Δεν το φοβάμαι αυτό. Άλλα πράγματα φοβάμαι.Μια σκέψη συγκεκριμένα.Ότι μια μέρα θα τα καταφέρω.Θα πάω κάπου που κανείς δεν έχει πάει και θα είμαι ευτυχισμένη εκεί.Αλλά μόνη. Γιατί αυτό απαιτούσε η διαδρομή. Όπως τα διαστημόπλοια που έχουν μέρη που αποκολλούνται κατά τη διάρκεια της πτήσης.
Δε μιλάω για φυσική μοναξιά αλλά για πνευματική.Κι οχι επειδή είμαι ή θα γίνω τόσο έξυπνη που δε θα μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν αλλά επειδή θα σκέφτομαι πάνω σε διαφορετικά μονοπάτια,με διαφορετικό τρόπο και θα είναι δύσκολη η πραγματική,ουσιαστική επικοινωνία. Ήδη το έχω αυτό σε κάποιο βαθμό γι'αυτό ενθουσιάζομαι τόσο πολύ αν σκοντάψω πάνω σε κάποιον άνθρωπο τυχαία και ανακαλύψω ότι μοιάζουμε.Ότι σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο και κάνουμε παρόμοιες σκέψεις για τα πράγματα που σημαίνουν κάτι για μας.Τα οποία είναι τα ίδια κιόλας.Είναι μεγάλη παρηγοριά,το λιγότερο.


Λοιπόν γύρισα απ'τις διακοπές στους γονείς μου γεμάτη εικόνες.
Σκέφτομαι το μπαλκόνι που έπινα καφέ κάθε πρωί με τη ζακέτα μου, το μπαμπά μου να πίνει καφέ δίπλα μου και τη μαμά μου πιο πέρα νυσταγμένοι κι οι τρείς,εγώ να τους αφηγούμαι ενα ακόμη παρανοΐκό όνειρό μου και μετά όλοι μαζί να βρίζουμε τους ανεγκέφαλους που κάνουν υπερκατανάλωση νερού ποτίζοντας τους δρόμους κι εμείς δεν έχουμε αρκετό για να κάνουμε μπάνιο.Η μαμά μου έβλεπε τα πολύτιμα λουλούδια της να ξεραίνονται και δε μπορούσε να τα ποτίσει...Ο πατέρας μου κοίταζε λυπημένα προς τις ελιές και το αμπελάκι.Μετά ήρθε το νερό και ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι.Και καθαροί.
Σκέφτομαι τη θάλασσα.Η πιο αγαπημένη εικόνα μου για τον κόσμο είναι η θάλασσα όταν κάνω βουτιά μέσα,με ανοιχτά πάντα μάτια και κοιτάζω γύρω-γύρω αυτό το εκπληκτικό γαλαζοπράσινο χρώμα του νερού και το χρυσαφί του βυθού.Η πιο αγαπημένη...Έχω αποφασίσει ότι αυτή θέλω να είναι η τελευταία εικόνα που θέλω να δω πριν πεθάνω.Πιστεύω ότι θα φύγω πολύ ικανοποιημένη.Εκτός αν αποφασίσει κανένας καλός χριστιανός να με θάψει οπότε τα νεύρα μου, θα πάθω ασφυξία,θα κατα-αηδιάσω με τα έντομα και θα γυρίσω να τον στοιχειώσω και δε θα'μαι μόνη.
Σκέφτομαι επίσης τις μπριζόλες στα κάρβουνα και τα σάλια μου τρέχουν, κυριολεκτικά.Ενας μήνας με σαλάτες αλάδωτες και ψητά και 5 κιλάκια κάτω η yours truly(επιτέλους επιτέλους επιτέλους επιτέλους)!
Σήμερα θα παω στη Θεσσαλονίκη και θα φάω χαρτί στα Μακντόναλντς,ίσως πιω και κοκα κόλα,δεν ξέρω...Μπορεί να φάω και παγωτό μετά.Ελπίζω να μ'αφήσω.Πάντως αν φάω αυτά,αύριο το κόβω να μασουλάω μαρούλια βουτηγμένα σε άπαχο γιαούρτι και να γράφω την Οδύσσεια μιας πεινασμένης.Εντάξει δεν πεινάω και τόσο πολύ,απλώς φαντασιώνομαι λιχουδιές της γνωστής αλυσίδας προΐόντων "Eat me!" και το μάτι μου γυαλίζει.
Είπα Θεσσαλονίκη και ξέχασα να αναφέρω τα της μετακόμισης.Ναι,δεν έχουμε μετακομίσει ακόμα.Βασικά σήμερα θα είναι η Μέρα 1η της επιχείρησης μετακόμιση.Θα πάμε να αγοράσουμε χάρτη της πόλης και εφημερίδα και θα τριγυρίσουμε στο κέντρο ψάχνοντας για ενοικιαστήρια.Βασικά εγώ θα ψάξω και κάπου στην Τσιμισκή για ενα υπέροχο φόρεμα που φορούσε η κολλητή της αδερφής μου και που ήθελα να της το κλέψω.Αλλά δεν το έκανα.
Αύριο θα παω να ζητιανέψω για κούτες σε κανενα σουπερμαρκετ μάλλον,γιατί κανείς!! εδω δεν πουλάει κούτες και δε θέλω πάλι να βάλω τα ρούχα σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών γιατί σκίζονται και στην προηγούμενη μετακόμιση κόντεψα να χάσω κατι βρακιά.Ενα έχασα σίγουρα.
Πάντως μέχρι στιγμής,απ'ότι ακούω δηλαδή,είναι τρελοί οι Θεσσαλονικείς.Ούτε στην Αθήνα δεν είναι τόσο ακριβά τα ενοίκια φίλοι μου.Κάτω Τούμπα,δυάρι,450 ευρώ.Τι λες ρε φίλε;Στο Λυκαβητό είναι φθηνότερα κι έχεις και θεα.Και συναυλίες από το μπαλκόνι σου(που λέει ο λόγος).Κάτω Τούμπα;Κάτω Τούμπα;;;;Δε μπορώ να το χωνέψω.Τελοσπάντων,εμένα αυτό που με καίει είναι να μην υπάρχουν κατσαρίδες εκεί που θα μείνω-αν τελικά βρεθεί σώφρων ιδιοκτήτης να μας νοικιάσει σπίτι στη Θεσσαλονίκη και οχι στο Μανχάτταν ή στο στρουμφοχωριό.
Επίσης με καίει,σε δέκα μέρες που είναι τα γεννέθλιά μου,να ξυπνήσω μακριά από εδώ και το βράδυ να βγώ και να γίνω λιώμα με τον Α. σε ενα ροκάδικο της προκοπής στη Θεσσαλονίκη και οχι εδώ. Θα φοράω κι εκείνο το φόρεμα που το αγόρασα 10 μέρες πριν και θα έχω χάσει και άλλα 5 κιλά και κανείς άγνωστος μετά δε θα με μαλώνει που καπνίζω στην κατάστασή μου.Επίσης μέχρι τότε θα έχω γίνει μαθηματική διάννοια,κανείς δε θα το πιστεύει γιατί ήμουν τόσο κακή στα μαθηματικά του σχολείου(όπως και ο Αΐνστάιν) και θα γυριστεί proof 2 για μένα.Επίσης, θα έχω μπεί και στο Αριστοτέλειο στην ψυχολογία-εννοείται ότι θα έχω πάρει το πτυχίο μου, μια μέρα νωρίτερα- και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου θα ανακαλύψω το μαθηματικό τύπο της κατάθλιψης,θα θεραπευτώ και θα θεραπεύσω όλους τους πάσχοντες.Ναι.Αυτό θα κάνω.Και μη γελάσει κανείς,παρακαλώ.Σοβαρά μιλάω.Εντάξει υπερέβαλλα λιγάκι,δε γίνονται αυτά σε δέκα μέρες,θέλει περισσότερο χρόνο αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορώ να προσπαθήσω τουλάχιστον..έτσι δεν είναι;

Η υπεραισιοδοξία μου χτυπάει κόκκινο σήμερα και γαμώτο είναι τόσο εύθραυστη.Πρέπει να την κρατάω τρυφερά στην αγκαλιά μου,μερικές στιγμές να την κλείνω κιόλας να μη βλέπει,να είναι προστατευμένη.Το παραμικρό μπορεί να την κάνει θρύψαλλα.Αλλά τη βρίσκω πάντα,αυτό είναι καλό.Τη βρίσκω γιατί έμαθα να ταίζω το μυαλό μου.Και να ανοίγομαι. Spiral out.