Ο Ελύτης είχε πει " είναι διγαμία ν'αγαπάς και να ονειρεύεσαι".
Κάποιες μέρες ζω μονάχα από αναμνήσεις του εαυτού μου σε άλλους καιρούς, παλιούς.
Κάποιες άλλες ονειρεύομαι το μέλλον. Χωρίς εσένα. Πώς θα είμαι, πώς θα ζω, πώς θα'ναι αυτός που θα'χω στο πλάι μου ή αν θα είμαι μόνη, αν θα έχω πολλούς εραστές ή αν στην καρδιά μου θα χωρά ένας μόνο...
Κι όλα αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού μου, στο πιο σκοτεινό και τρομακτικό μου μέρος, που το οραματίζομαι σαν εβένινο πύργο με χίλιες πόρτες..κλειδαμπαρωμένες..που τον έχει σκεπάσει ο έρεβος. Κι οι σκέψεις μου αυτές, οι αναμνήσεις, τα όνειρα βγαίνουν απ'την ομίχλη μέσα μου και βουτάνε στην πραγματικότητά μου, στο τώρα μου.Και μου το διαμελίζουν. Έρχονται να μου δηλητηριάσουν τον πρώτο καφέ της μέρας, να μου μουδιάσουν το σώμα. Τις πιάνω όταν πιάνω το πόμολο του παραθύρου για να ανοίξω στον άνεμο και μου παγώνουν το χέρι. Χύνονται στο παρόν μου και το ξεσκίζουν με κραυγές αφήνοντας στη θέση του το κενό και στη θέση μου ένα θολό φάντασμα.
Έρχεσαι μετά εσυ από πίσω μου και μ'αγκαλιάζεις. Και δεν ξέρεις, δεν μπορείς να φανταστείς οτι εκείνη τη στιγμή που με ζεσταίνεις στα χέρια σου και μου φιλάς το λαιμό οτι η σκέψη μου είναι σ'ενα τραίνο που φεύγει. Κι ότι φαντάζομαι τον εαυτό μου μέσα. Κι ότι αυτό που με κάνει να τρέμω δεν είναι ο κρύος αέρας, αλλά η σκέψη οτι δεν μπορώ να αγαπήσω. Όχι όπως θα ήθελα. Οχι όπως θα ήθελες να σ'αγαπώ.
Κι ότι εσύ δεν το'χεις καταλάβει ακόμη.
Ξημερώνουν μέρες που νοιώθω οτι όλα είναι στη σωστή τους θέση. Τα κομμάτια του μυαλού μου δεν πονάνε, σε κοιτώ καθώς κοιμάσαι και θέλω να λιώσω πάνω σου, μες τα χέρια σου, μέρες που θέλω να μείνω και να σου πώ όσα σ'αγαπώ σου έχω πει μισά, μηχανικά και χωρίς να σε κοιτάζω τις μέρες που δεν ξέρω ποιά είμαι. Τις μέρες που νοιώθω πως πρέπει να φύγω.
Είμαι εδώ μαζί σου και σήμερα είναι μια απ'τις καλές μέρες.
Θέλω όμως να θέλεις να αγαπάς αυτό που είμαι. Κομμένη στη μέση.
15 σχόλια:
Δώσε ένα email, να σου πω 1-2 πράγματα private :)
γιατί μωρέ μου το κάνεις αυτό??????
Αχχ, το έχω σκεφτεί και εγώ , αλλά εκεί που καταλλήγω έιναι για 'μένα η καλύτερη απόφαση:
"ζησε τη στιγμή, ζήσε κάθε λεπτό σα να είναι το τελευταίο, σα να μην υπάρχει αυριο, γιατί ποτέ δε ξέρεις.
Ζωή στην κάθε ανάσα!!!!!"
Βασικά είναι πάάάρα πολλά που μπορεί να πει κανείς.. Αρχικά, γιατί εσύ η ίδια βλέπεις τον εαυτό σου ως μισό άνθρωπο; Κομμένη στη μέση;;; Γιατί; Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, αλλά άλλο να λες πως είσαι μισός..
Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Ότι παρόλο που ο άλλος σε βλέπει ως έναν κανονικό άνθρωπο, όταν καταλάβει ότι εσύ βλέπεις τον εαυτό σου μισό, πίστεψέ με, θα αρχίσει να σου φέρεται αναλόγως. Και δεν εννοώ υποτιμητικά, αλλά πόσες απαιτήσεις μπορείς να έχεις από έναν μισό άνθρωπο;
Και, ξέρεις, είναι ωραίο να έχουν απαιτήσεις από 'σένα, σημαίνει πως μετράς. Έτσι το βλέπω.
Ίσως πάλι να το έχασα το νόημα και να ξέφυγα τελείως. Αν έχω πέσει μέσα όμως, όσο γρηγορότερα πάψεις εσύ η ίδια να βλέπεις έτσι τον εαυτό σου, τόσο γρηγορότερα θα βελτιωθεί η ζωή σου.
Όσο για το πρώτο κομμάτι του ποστ, είναι τραγικό να είσαι με κάποιον και να μην είσαι. Γιατί μένεις; Για τις καλύτερες μέρες που περνάτε; Από συνήθεια; Ή επειδή πραγματικά τον αγαπάς;;
Σταματάω εδώ γιατί νιώθω πως ξέφυγα από το θέμα, αλλά και επειδή νιώθω πως καταχράστηκα το χώρο των σχολίων.. ;-) Καλή μέρα να έχεις, γεμάτη θετικές σκέψεις!! Γίνεται!! ;-)
She, μπορείς να στείλεις τώρα :)
captain, δεν είμαι άνθρωπος που μπορεί να ζήσει έτσι το παρόν, κάπου πάντα θα ξεφεύγω.
"Ζωή στην κάθε ανάσα!!!!!" αυτό μου άρεσε πολύ. Προσπαθώ, πίστεψέ με.. :)
Thogia, δεν έχασες το νόημα όμως κάπου έκανες μια γενίκευση που σε οδήγησε σε "λάθος" συμπεράσματα. Δεν φταίς εσυ γιαυτό, εγώ μάλλον δεν ήμουν σαφής.. Το οτι νοιώθω κομμένη στη μέση δε σημαίνει οτι νοιώθω μισός άνθρωπος(όχι στη συγκεκριμένη περίπτωση τουλάχιστον) νοιώθω μάλλον ν'αποτελούμαι από αντίθετα κομμάτια που δε συγκλίνουν μεταξύ τους.Οχι πάντα αυτό όμως, δε νοιώθω πάντα έτσι...
Όσο για το "γιατί μένω" αυτό δεν είναι δύσκολο να το απαντήσω, όσο κομπλεξική κι αν παρουσίασα τη σχέση μου...
Αποφάσισα σήμερα οτι δεν έχει κανένα νόημα να μην του πω αυτά που έγραψα εδώ.Απ'τη στιγμή που τριγυρνά στο μυαλό μου εδώ και βδομάδες.. Και του τα είπα όλα κι ακόμα πιο πολλά, πιο σκληρά.Και περίμενα να φρικάρει. Αντ΄αυτού μου δήλωσε πως το ξέρει κι όσα δεν ήξερε δεν τον εξέπληξαν.Και μου είπε οτι είμαι ελεύθερη.Κι οτι μ'αγαπάει.Κι οτι με καταλαβαίνει.Και μ'αγκάλιασε...κι εγώ τον αγαπάω...μόνο που είμαι πιο σκληρή με τον εαυτό μου απ'όσο πρέπει....Μένω γιατί μαζί του μπορώ να νοιώσω λιγότερο μόνη στο μαύρο μου πύργο. :)
Δηλαδή, μένεις μαζί του επειδή το προτιμάς από τη μοναξιά σου; (Ίσως να ακούγεται "κάπως", αλλά το ακούω συχνά τελευταία αυτό..)
Το παιδί πάντως ξηγήθηκε σπαθί, και μπράβο του. Ειλικρινά..
Όχι δεν το εννοούσα έτσι... ίσα-ίσα είμαι άνθρωπος που προτιμάει τη μοναξιά του απ'το να πέσει σε μια αναξιοπρεπή κατάσταση. Αυτό που ήθελα να πω είναι οτι αν θέλω να έχω κάποιον στη ζωή μου τότε θέλω αυτόν που θα μ'αγκαλιάζει στα σκοτάδια μου.Κι επειδή εκείνος το κάνει αυτό, είμαι λιγότερο μόνη...και πάλι νομίζω οτι δεν είμαι ιδιαίτερα σαφής αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να το θέσω καλύτερα...ελπίζω να με κατάλαβες.
Ναι σωστά ξηγήθηκε...
Γιαυτό και τώρα μπορώ να χαμογελάω ξανά :)
Καλό σου βράδυ Θόγια και ευχαριστώ για τα σχόλια που μου άφησες, με βοήθησαν πολύ :)
Διευκρίνηση:
"Αυτό που ήθελα να πω είναι οτι αν θέλω να έχω κάποιον στη ζωή μου τότε θέλω αυτόν που θα μ'αγκαλιάζει στα σκοτάδια μου."
Εννοώ οτι θέλω αυτόν που έχει τη δύναμη να μ'αγκαλιάσει όταν πέφτω μέσα στο μυαλό μου και που θέλει ο ίδιος να το κάνει κιόλας.
Είσαι με τον κατάλληλο άνθρωπο πιστεύω λοιπόν.. Τι να πω; Είσαι τυχερή.. Όπως θα ξέρεις, είναι τρομερά σπάνιο να βρεις κάποιον που να σ'αγκαλιάζει χωρίς να το ζητάς και πάντα όταν το θέλεις.. Εγώ ακόμα δεν το έχω βρει πάντως.. Καλό σου βράδυ!!! :-)
Kleine Wolke, ομολογείς αλήθειες που ίσως έχουν θέση μόνο σε προσωπικά ημερολόγια ή σε post με ψευδώνυμο. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι παρακάμπτουν στη σχέση τους την αντιμετώπιση του ανθρώπου τους ως μία προσωπικότητα με πολλές πτυχές. Μας είναι πιο εύκολο να θεωρούμε τον άλλον ώς μία συμπαγή και αδιαίρετη προσωπικότητα, επειδή αυτό βολεύει στη διατήρηση των ισορροπιών και των προσδοκιών.
Πόσο λάθος κάνουμε. Και αν είσαι κομματιασμένη στη μέση, ίσως να μην λες όλη την αλήθεια. Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε μέσα μας πολλές προσωπικότητες που επιθυμούν και μάχονται γι' αυτό που επιθυμούν. Αυτό είναι πιο έκδηλο στους πιο ευαίσθητους όπου οι άμυνες της λογικής και του κοινωνικά συμβατού είναι πιο αδύναμες.
Είναι ένα άλλο επίπεδο επαφής και συνεύρεσης, που ίσως ακόμα δεν τον υποψιαζόμαστε, το να μπορεί ένα ζευγάρι να αποδέχεται αυτή την πολλαπλότητα.
Πόσες σκέψεις καταπιέζουμε, πόσα θέλω, κι όλα αυτά για να μπορούμε να παρουσιάσουμε μία συνοχή. Γιατί όμως τόση προσπάθεια για αυτή τη συνοχή; Γιατί τόση προσπάθεια να κρύψουμε ό,τι πραγματικά είμαστε;
Χαίρομαι που τα blogs είναι ένας χώρος ομολογίας πραγμάτων που πολλοί τα αισθανόμαστε και τα βιώνουμε αλλά μέσα στην πίεση του κοινωνικά ορθού τα παραβλέπουμε και προχωρούμε.
Ας δεχτούμε την αλήθεια μας για να μπορούμε να τη φανερώσουμε και στους άλλους. Βήμα πρώτο, τα υπόλοιπα έπονται αυτού...
Γεια!
αυτό που θέλω να πω καταρχάς είναι αυτό που είπε και ο riddler, πολύ γουστάρω που γράφεις τις ενδόμυχες σκέψεις σου και εκθέτεις πλευρές του εαυτού σου όχι εύκολες..
το έγραψες φοβερά αυτό το κείμενο, απο την εισαγωγή (δεν το είχα ακούσει αυτό του Ελύτη, μου άρεσε πάρα πολύ..) μέχρι τον επίλογο. μακάρι βέβαια να μην χρειαζόταν να το γράψεις.
υπάρχουν σχέσεις όπου κανείς ποτέ δεν αναρωτιέται ποιος και πως θα ήταν αν έπαιρνε το τρένο που έφευγε; σχέσεις διάρκειας, σχέσεις που τις ξεκινάς ως ο άλφα άνθρωπος φουλ ερωτευμένος με τον βήτα και καταλήγετε καιι οι δύο διαφορετικοί, και σε διαφορετικές συνθήκες;
νομίζω ότι το θέμα συνοψίζεται στο τι θέλει κανείς τελικά. κάποιες μέρες αισθάνεται ότι τα έχει όλα, κάποιες οχι. αυτό μπορεί να ειναι τελικά υπεραρκετό, μπορεί και να μην είναι. μπορεί να είναι αρκετό για πολύ καιρό, μπορεί και για πάντα. σε αυτές τις αποφάσεις δεν υπάρχει αντικειμενική καθολική απάντηση, ούτε σωστό και λάθος. γιατί στην τελική δική σου είναι η ζωή, δικές σου και οι συνέπειες. και γιατι οι άλλοι κρίνουν σύμφωνα με αυτά που ξέρουν, που ποτέ δεν είναι όλα, και σύμφωνα με τις δικές τους εμπειρίες, που ποτέ δεν είναι ολόιδιες, και μερικές φορές επηρεαζόμενοι και από παράγοντες που καμιά δουλειά δεν έχουν σε τέτοιες αποφάσεις.
δηλαδή, το παρήγορο πάντα είναι ότι εσύ είσαι ελεύθερος να επαναπροσδιορίζεις τα θέλω σου σε κάθε σημείο. δεν μπορείς βέβαια να ζυγίσεις ποσότητες, θα ήταν χαζό, αλλά οι ποιότητες βαραίνουν μέσα σου και τελικά ξέρεις αν θέλεις να μείνεις, και κυρίως αν θέλεις να μείνεις για τους σωστούς λόγους. όπως το είπες βασικά, αν αγαπάς όπως θέλεις να αγαπάς.
το παν είναι να είσαι ειλικρινής καταρχάς με τον εαυτό σου. όλα τα άλλα βρίσκουν το δρόμο τους.
κι επειδή το παν το έχεις, εγώ δεν ανησυχώ να ξέρεις ;). όλα θα πάνε καλά :)
(άλλο ένα σχόλιο που μάλλον είναι όχι μόνο εκτός θέματος, αλλά και εκτός χρόνου, ήτοι ακόμα χειρότερα :Ρ)
φιλί συννεφάκι
Thogia, ναι είμαι τυχερή, έτσι φαίνεται..και δεν το ήξερα :)
Μάλλον υποτιμούσα τρομερά τον άνθρωπό μου μέχρι τώρα.
Καλό σου απόγευμα :)
riddler, πόσο δίκιο έχεις...αυτά που γράφεις τα είχα σκεφτεί κι εγώ αλλά όχι τόσο ξεκάθαρα όσο τα παρουσίασες εσύ εδώ και δεν ήμουν ούτε κατά διάννοια κοντά στο να τα διατυπώσω εγώ. Συμφωνώ μαζί σου..Γιατί να πρέπει να καταπιέσουμε τις πλευρές του εαυτού μας αντί να τις αποδεχτούμε;γιατί να πρέπει να τις θυσιάσουμε για να παρουσιάζουμε συνοχή;
η μόνη απάντηση που μου έρχεται είναι οτι η αποδοχή όλων αυτών των πλευρών μας φλερτάρει πολύ μ'αυτό που εννοούμε ως παράνοια...υποβόσκει φόβος σ'αυτό και νομίζω οτι θέλει πολύ θάρρος να προσπαθείς να βρείς την αλήθεια σου ό,τι κι αν σου κοστίσει η διαδικασία...
Χαίρομαι κι εγώ για αυτές τις ομολογίες και τις συζητήσεις που γεννιούνται και εξελίσσονται μέσα στα blogs κι όσο το επιβεβαιώνω αυτό, τόσο πιο πολύ χαίρομαι με την απόφασή μου να ξεκινήσω κι εγώ ένα.
Άσε που στην πορεία αποκτάς και τρομερή παρέα :)
Καλό απόγευμα riddler κι ευχαριστώ για το πολύ βαθυστόχαστο σχόλιο:)
deadend mind μου, το σχόλιό σου ολόκληρο με ανακούφισε απίστευτα γιατί(αν και προσπαθώ να τα σκέφτομαι ολόπλευρα τα θέματα που με απασχολούν, πάντα κατι ξεχνάω) μου επεσήμανες τη σχετικότητα όλων. περίπτωση/παράγοντες/συνθήκες/θέλω εκάστοτε χρόνου...
"το παρήγορο πάντα είναι ότι εσύ είσαι ελεύθερος να επαναπροσδιορίζεις τα θέλω σου σε κάθε σημείο."
Αυτή σου η πρόταση για μένα τα είπε όλα.Ένοιωθα οτι δεν ήμουν ελεύθερη να το κάνω αυτό..δεν ξέρω γιατι. το να το διαβάσω από σένα όμως..δεν ξέρω..σαν ένα καμπανάκι να ήχησε μέσα μου για να μου θυμίσει οτι πάντα ήμουν ελεύθερη,απλώς το είχα ξεχάσει.Ίσως από συνήθεια.
Να σου πώ και κάτι ακόμα του Ελύτη;
"ο Νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει".
Με κάποιο τρόπο το βρίσκω ταιριαστό.
Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο(δεν ήταν καθόλου εκτός χρόνου ή θέματος) και για τα γλυκά σου λόγια :)
Φιλάκι, καλό απόγευμα!
Κάποιος ίσως προσέξει οτι χρησιμοποίηησα πολύ τη λέξη "ευχαριστώ".
... νομίζω πως τη χρησιμοποίησα πολύ λίγες.
Παιδιά, ότι και να πω είναι λίγο,ειλικρινά.
Υποκλίνομαι. :)
Και καλά κάνεις!
(Ειλικρινά, κάτι με πιάνει και θέλω να κατεβάζω το επίπεδο και να γαμάω το κλίμα. Παρόλο που έχω τη δυνατότητα να μην αφφήσω σχόλιο, θέλω τόσο πολύ να κάνω πλάκα..!!! Ελπίζω να μη μου βγει σε κακό καμιά ώρα και με διαολοστείλετε όλοι!!! ;-) Φιλιά!)
Χαχα! α ρε Thogia!! είσαι απόλαυση:Ρ
αυτό που σε πιάνει ονομάζεται χιούμορ και δεν το έχουν όλοι :)
Αν σε διαολοστείλει κανείς σημαίνει οτι μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό του και οτι είναι και γαμώ τους βλάκες :Ρ
επίσης, αν σε διαολοστείλει κανείς πες μου εμένα να τον κανονίσω(ε; είπες τίποτα; για λίγο σεβασμό στους γηραιότερους παρακαλώ.....!!)
εντελώς ετεροχρονισμένο σχόλιο, ελπίζω να έχεις βάλει την ρύθμιση να σου έρθει στο μειλ, αλλιως δεν θα το δεις ποτέ! :)
διάβασα λίγα από τα παλιά σου... και αυτό μου άρεσε πιο πολύ απ' όσα διάβασα.
στη φοβερή ποσότητα των δύο ολάκερων σχέσεων που έχω κάνει (!) στην πρώτη όταν βρισκόμουν στο τρένο, βρισκόμουν για τα καλά. δυστυχώς απλώς κάθε μέρα πήγαινε όλο και πιο μακριά, και οι μέρες που όλα ήταν στη σωστή τους θέση λιγόστευαν. και είχαν εκλείψει μάλιστα πολύ πριν το τέλος.
σ' αυτή τη σχέση αφήνω την πολυτέλεια καμιά φορά του ανεξάρτητου πνεύματος. είναι καμιά φορά που ετοιμάζομαι να μπω στο τρένο. αλλά τώρα ούτε καν τολμάω να μπω, όχι να ξεκινήσει κιόλας. ξέρω πως θα βρεθώ με κάποιον άλλο, ξέρω πως δεν θα ήμαστε μαζί, αλλά δεν θέλω ούτε να το σκεφτώ.
οι σκέψεις σου με άγγιξαν ίσως γιατί φοβάμαι αυτές τις σκέψεις, φοβάμαι τώρα σ' αυτή τη σχέση μου του ενός χρόνου πως θα ξανάρθουν και δεν τις θέλω. ακόμα και αν υπάρχουν πάντοτε οι μέρες που "όλα είναι στη σωστή τους θέση", δεν θέλω να αρχίσουν οι σκέψεις που θα μπαίνω στο τρένο. ίσως αυτή θα είναι η αρχή του τέλους, γι αυτό. :)
καληνύχτα!
Θα σου πω αυτό που μου είπε η deadend mind τότε.
Μπορείς να επαναπροσδιορίζεις τα θέλω σου κάθε στιγμή.
Αυτό σημαίνει κι οτι κι αν ακόμα μπεις στο τραίνο,μπορείς και να γυρίσεις πίσω αν συνειδητοποιήσεις οτι αυτό τελικά θες.Σε κάθε περίπτωση,διαλέγεις διαδρομές στη ζωή σου και το κάνεις εσυ.Κατα βάθος πάντα ξέρουμε τι θέλουμε ακόμα κι αν δεν το βλέπουμε μπροστά μας εκείνη τη στιγμή.
Εγώ πάντως,στο τραίνο ανέβηκα και κατέβηκα πολλές φορές μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι το τραίνο που επιθυμώ και το ταξίδι αλλά η ελευθερία του να μπορώ ανα πάσα στιγμή να το κάνω.Κι επίσης,συνειδητοποίησα ότι αν μπορώ να τη νοιώθω την ελευθερία αυτή,τα κομμάτια είναι στη θέση τους κι έχω καλές μέρες.Πολλές καλές μέρες.
φιλάκια καλό μου,να μην φοβάσαι αυτό που που είσαι.Να το αγαπάς και να το δέχεσαι και θα βρεις τις ισορροπίες σου.
Δημοσίευση σχολίου