Έχω μια ξύλινη σφυρίχτρα κλόουν. Κίτρινο μυτερό καπέλο με κόκκινα πουά, με κουδουνάκι πάνω-πάνω, δυο μαύρες τελίτσες για μάτια και μια μεγάλη κόκκινη για μύτη. Η σφυρίχτρα μου είναι ενα μικρό αριστούργημα, μια πολύχρωμη πανδαισία πάνω σε ξύλο, ένα παιχνίδι, ένα χρήσιμο μαραφέτι για να κάνω τα νήπια να μ'ακούσουν όταν επικρατεί πανικός ώστε να μην χρειάζεται να φωνάξω για να ακουστώ.Δεν τη χρησιμοποίησα τελικά ποτέ για αυτό το λόγο... να επιβάλλω την εξουσία μου,να τα υποτάξω στη θέλησή μου. Μίσησα τον εαυτό μου που σκέφτηκα να φερθώ έτσι στα μικρούλια και τώρα λοιπόν την κρεμάω στο λαιμό κι όταν μου λένε σφύρα σφυράω. Μετά χαχανίζουμε όλοι μαζί γιατί βγάζει περίεργο ήχο.
Πριν λίγες μέρες, ξέχασα να τη βγάλω όταν γύρισα σπίτι.
Μετά το φαγητό απολάμβανα το τσιγάρο μου στο τραπέζι της κουζίνας, δίπλα στην ανοιχτή, για να μπεί ο ζεστός ήλιος, μπαλκονόπορτα και ο καλός μου με κοροΐδευε γιατί φοράω κουδούνια στο λαιμό...Κάπνιζα και σφύριζα (η γιαγιά με τη βιονική ακοή από κάτω είχε πάει στην κόρη της-μη ρωτήσεις πώς το ξέρω) λοιπόν ανέμελα όταν άκουσα σφυρίγματα απ'έξω.
Μπα!...η ιδέα μου είναι;
Οχι, όντως,όντως, κάποιος έξω μου απαντάει! Δεν ξέρω, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί χάρηκα τόσο πολύ που συνέβη αυτό, όμως ένοιωσα εκείνη τη στιγμή σαν τον πρώτο άνθρωπο που μίλησε με κραυγές και κάποιος άλλος του κραύγασε πίσω. Πετάγομαι και τρέχω να βγω στο μπαλκόνι (ήταν δυο βήματα απ'την καρέκλα μου) σφυρίζοντας και αρχίζω να κοιτάω γύρω μου, να βρω την πηγή του ήχου. Στο περίπτερο απέναντι έλυσα την απορία μου βλέποντας ενα μικροσκοπικό κεφαλάκι να ξεπροβάλλει από το πίσω παράθυρο ενός σταματημένου αυτοκινήτου. Στο μικροσκοπικό στοματάκι υπήρχε μια μικρή ροζ σφυρίχτρα -μικροσκοπική κι αυτή, που όμως δεν έβγαζε καθόλου μικροσκοπικό ήχο.
Σφύριξα, ενώ κρεμόμουν σχεδόν απ'τα κάγκελα και ο μικρός σφύριζε πίσω.Δυο φορές εγώ, δυο ο μικρός, μια ο καλός μου μες στη χαρά μια ξανά κι ο μικρός... και τότε δυο μικροσκοπικά ματάκια κοίταξαν πάνω ψηλά, ο μικρός αφήνει ένα γελάκι-απ'αυτό που κάνει όλα τα μικρά παιδάκια αξιολάτρευτα- παίρνει βαθειά ανάσα, τα μαγουλάκια φουσκώνουν και μου σφυρίζει δυνατά! Ω.. Χαρα!
Μια πλατινέ ξανθιά φιγούρα με φόρμες και τακούνια που είχα αγνοήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή και που στεκόταν έξω απ'το αυτοκίνητο γυρνάει τότε και ρίχνοντας ένα χαστούκι στο μικρό μου του λέει "σκάσε πια!", μπαίνει στο αυτοκίνητο και εξαφανίζεται.
.........Δεν θα ξανασφυρίξω ποτέ με τη σφυρίχτρα μου.
10 σχόλια:
όχι ρε συ....
ότι να 'ναι οι γονείς , ειλικρινά..
Δυστυχώς πολλοί γονείς(για να μην πω οι περισσότεροι) δεν ξέρουν πώς να είναι γονείς...απαράδεκτο το χαστούκι...και η λεκτική βία...δεν μπορώ να πω ότι πολλές φορές δεν έχω εκνευριστεί με μικρά παιδάκια που φωνάζουν, αλλά πάντα σκέφτομαι ότι είναι παιδάκια...
Άλεξ
Καληνύχτα σου :) Πότε θα σε πετύχω στο messenger να μιλήσουμε;Δεν μπαίνεις...Φιλάκια
Καπετάνιε όπως κατάλαβες κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να γίνονται γονείς.. εντάξει ίσως η συγκεκριμένη να είχε νεύρα ή κατι απίστευτα άσχημο να της είχε συμβει και δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί,δεν θέλω να την κρίνω αλλά υπάρχουν κι άλλοι τρόποι εκτός της βίας.
Απλώς εκνευρίζομαι γιατί ο κάθε μαλάκας κι η κάθε κομπλεξική πάνε κι αναπαράγονται-και καταλήγουν να κάνουν και τα παιδιά τους σαν τα μούτρα τους.
Άλεξ, έχεις δίκιο. Είναι παιδάκια κι έχουν εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες από μας κι εμείς υποτίθεται οτι σαν λογικοί ενήλικες μπορούμε να καταλάβουμε τη διαφορά. Και πίστεψέ με υπάρχουν παιδιά που καταλαβαίνουν κάθε σου λέξη και κάθε συναίσθημα και σωπαίνουν από μόνα τους αν σε κουράσουν, αρκεί να τους το ζητήσεις σαν άνθρωπος προς άνθρωπο.Τόσο απλό.
Με μπέρδεψες πολύ με το messenger...οι επαφές μου είναι μόνο άνθρωποι που γνωρίζω προσωπικά κι εμείς δε γνωριζόμαστε έτσι δεν είναι;;
Φυσικά και γνωριζόμαστε...και εγώ που νόμιζα ότι θα καταλάβαινες από το Άλεξ..(Αλεξάνδρα):) Για αυτό τελείωνε και μπες στο messenger:P
Aχχχχχχ! απίστευτο! και να φανταστείς οτι(απ'οσο ξέρω) μόνο εγω σε φωνάζω έτσι! τι κάνεις γλυκιά μου;
καλα,εγώ νόμιζα οτι ήσουν κάποιος μαλάκας που ήθελε να γνωριστούμε καλύτερα μέσω msn...
γιατί δε μου είπες απ'την αρχή οτι ήσουν εσυ μυστηριώδες άτομο;
φιλάκια πολλά!
Αφού το ξέρεις ότι μου αρέσει να δημιουργώ μυστήριο γύρω μου...λολ:)Και αφού το ήξερα ότι με φωνάζεις έτσι...και μπορώ να πω πλέον όλοι- στην Ελλάδα τουλάχιστον- σκέφτηκα ότι ήταν φανερό...(μου είχες στείλει και mail να διαβάσω το μπλογκ σου...)Τέλος πάντων...αρκετά το ζαλίσαμε το θέμα!Φιλάκια!!!
Χαχα! ναι ναι!
Ε κοίτα, ο μόνος λόγος που σου είπα να με διαβάσεις είναι γιατί είσαι απ'τους λίγους φίλους που μπορούν να με καταλάβουν :)
Καλή σου μέρα! :)
απίστευτο.. φοβερή ιστορία. εγώ αν μου ερχόταν το θάρρος θα συνέχιζα να σφυρίζω μετά το χαστούκι (όχι ότι θα άλλαζε τίποτα έτσι για να της σπάσω τα νευρα και για να ξεχαστεί ο μικρός). αλλά φοβερό, χωρίς μια προειδοποίηση έστω πρώτα χαστούκι κατευθείαν και σκάσε. γονείς σου ΄λέει μετά, τρελοκομείο.
πολύ μου άρεσε η ιστορία σου.. εκτός απο το τέλος δηλαδή.
φιλί :)
...Εγώ ένοιωσα σαν να το είχα φάει εγώ το χαστούκι...δεν μπόρεσα να αντιδράσω καθόλου, απλά συνέχιζα να κοιτάζω κάτω το δρόμο, εκεί που πριν ήταν το αυτοκίνητο με τον μικρό μέσα..
Το θέμα με τους γονείς και τις "μεθόδους" τους σηκώνει πολλή συζήτηση.
Πάντως κάτι τέτοια ανεγκέφαλα όντα που πάνε και αναπαράγονται και θεωρούν τα παιδιά τους ιδιοκτησία τους και τους φέρονται απαράδεκτα και δεν έχουν ιδέα πόσο μα πόσο τυχεροί είναι, με κάνουν να σκέφτομαι πάντα συνειρμικά σχεδόν, όλους τους άλλους ανθρώπους που θα σκότωναν να είχαν ενα παιδάκι και δεν μπορούν..απλά γιατί η φύση τους το στερεί. Πόσο άδικο είναι αυτό;;
Δημοσίευση σχολίου