Trainhopping και χαρούλες

Πριν λίγο πληροφορήθηκα απο την ιστοσελίδα της σχολής μου ότι πέρασα όλα τα τελευταία μαθήματά μου για το πτυχίο.
Περίμενα αυτή τη στιγμή από τοτε που (ξανα)ξεκίνησα τη σχολή.
Από τότε μεσολάβησαν περίπου εκατό εβδομαδιαία ταξίδια από την πόλη στην οποία σπουδάζω προς την πόλη στην οποία επέλεξα να μένω και ξανά πίσω.
Κοιμόμουν δυο νύχτες την εβδομάδα σε μια κλινάμαξα μαζί με άλλους 5. Μεγάλοι που έβηχαν, ροχάλιζαν, ανεβοκατέβαιναν στην κουκέτα τους που έτριζε, μπαινόβγαιναν στο κουπέ-οι insomniacs, έπιαναν κουβέντα κι έπιναν μπίρες με τους απέξω κάνοντας θόρυβο που τα ευαίσθητα τότε νεύρα μου δεν άντεχαν, ακριβώς δίπλα στο κεφάλι μου και μικρά παιδιά που έβηχαν, έκλαιγαν, ροχάλιζαν-ήταν μπουκωμένα τα χρυσά μου, μιλούσαν στη μαμά τους, μάλωναν μεταξύ τους-τα αδερφάκια... Υπέροχα... φτάνοντας Αθήνα στις 6 και κάτι το πρωί είχα χρόνο ίσα-ίσα να πάω σπίτι μου και να αφήσω τα πράγματά μου πρίν ξαναφύγω για να πάω σε κάποιο παιδικό σταθμό, μιάμιση ώρα μακριά απο το σπίτι μου, για 4 ώρες που διαρκεί το εργαστηριακό μάθημα που παρακολουθούσα κάθε μέρα. Γυρνούσα σπίτι μετά τις 3-4 το απόγευμα σε μια κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας έχοντας κοιμηθεί ελάχιστα ή και καθόλου και έχοντας χάσει κάθε ίχνος ενέργειας χοροπηδώντας με τα τρίχρονα. Και φυσικα... δεν είχα χρόνο ή κουράγιο να βγώ και να δώ τους φίλους μου,να πιούμε ενα καφε, ενα ποτό.. να κάνουμε ότι κάναμε πάντα.
Ήταν επιλογή μου όμως. Γιατί στην άλλη πόλη με περίμενε κάποιος.
Και στο τέλος της κάθε εβδομάδας ήμουν στην αγκαλιά του για 2 πολύτιμες μέρες. Ώσπου έφτανε ο καιρός που έπρεπε να ξαναφύγω.
Και έτσι πέρασαν 2 χρόνια. Αγωνία στις εξεταστικές, υπερένταση, αΰπνία, αμέτρητα τσιγάρα, ακόμα περισσότεροι καφέδες, πονοκέφαλοι, γονείς σε απόγνωση με την κόρη που για να μην τους ανησυχεί τους έδινε την εικόνα της απάθειας ενώ από μέσα έτρεμε...Μέχρι πριν λίγους μήνες αυτή ήταν η ζωή μου.
Και σήμερα, σήμερα... διαβάζοντας στους βαθμούς την ικανοποίηση μιάς προσπάθειας που "δικαιώθηκε" ενθουσιάστηκα στον ίδιο βαθμό που θα ενθουσιαζόμουν αν κάποιος μου έδινε μια τσίχλα. Εντάξει χάρηκα.Αλλά...δεν τρελάθηκα κιόλας...
Αυτά.

Σημ. προχθές ο φίλος μου, μου έφερε ενα αυγό kinder έκπληξη. Χαμογέλασα, τον αγκάλιασα, έφαγα το αυγό μου, συναρμολόγησα το παιχνιδάκι και το έβαλα με καμάρι πάνω στο τραπέζι όπου το κοίταζα και χαιρόμουν για κανενα πεντάλεπτο.