Η σιωπή είναι χρυσός (;)

Είμαι διακριτική. Όταν μου ζητείται η γνώμη μου σκέφτομαι πριν απαντήσω και για να μην πετάξω κανένα μαργαριτάρι από κεκτημένη ταχύτητα και για να αποφύγω να προσβάλλω άθελά μου το συνομιλητή μου, αλλά ακόμα κι αν το μόνο που θέλω είναι να τον προσβάλλω... πάλι απαντώ ευγενικά και διακριτικά.
Ή καθόλου.
Και μερικές φορές θα έπρεπε να είχα μιλήσει... μου βγαίνει σε κακό η σιωπή ρε γαμώτο.
Αλλά δεν βρίσκω το θάρρος; θράσος; τόλμη; να βάλω τον άλλον στη θέση του, πάντα..Τις περισσότερες φορές μάλιστα υπεκφεύγω με ένα χαμόγελο ή με ενα σχόλιο το οποίο προδίδει ελλειπές μυαλό από μέρους μου(δηλαδή το παίζω χαζή) αποσκοπώντας στην αλλαγή της συζήτησης προς μη επώδυνα θέματα φοβούμενη πως αν με πιέσουν πολύ ή θα βάλω τα κλάμματα και θα φανώ ανώριμη και αδύναμη ή θα σκάσω και θα τα χώσω κανονικά αναφερόμενη και σε παλαιότερα περιστατικά άδικης συμπεριφοράς του συνομιλητή μου σε βάρος μου δείχνοντας όμως έτσι αδύναμο χαρακτήρα(ξανά) και μικροπρέπεια.
Όπως κι αν αντιδράσω λοιπόν δείχνω αδυναμία.. Πόσο θα'θελα να ήμουν και πιο έξυπνη και πιο κωλόπαιδο.Να τους βάζω όλους στη θέση τους, να λένε "η... δε μασάει φιλαράκι" ή "μην της τη μπαίνεις αυτής..δε σε παίρνει" και να αποκτήσω επιτέλους μια απόσταση ευγενείας που θέλω απ'τους ανθρώπους. Την απόσταση τύπου "δε μπαίνω στα χωράφια σου-είμαι διακριτική- μη μπαίνεις ούτε εσυ" .Δεν είμαι κρύα, απλώς θέλω μια στοιχειώδη ευγένεια στις σχέσεις μου.
Είναι κουραστικό και μάταιο όμως να προσπαθώ μόνο εγώ...
Σήμερα μου επέστρεψε η βλαχάρα με το σολάριουμ ένα από τα 4 βιβλία που αγενέστατα είχε δανειστεί πριν από μήνες.( Τα βιβλία μου τα λατρεύω, τα προσέχω,δεν τσακίζω τις σελίδες,δεν τα πιάνω με βρώμικα χέρια,δεν υπογραμμίζω,δεν...)
Ήταν τσακισμένο στη μέση και σχεδόν ξεκολλημένο και ζαρωμένο(προφανώς από κάποιο υγρό) το οπισθόφυλλο. Το είδα και πόνεσε η καρδιά μου. Και δεν είπα τίποτα. Κι εκείνη να με κοιτάει με ενα ηλίθιο βλέμμα σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Στην εξώπορτα φεύγοντας, φορούσα ακόμη μια κορδέλα με ένα τεράααστιο φιόγκο που μου είχε βάλει η μικρή της κόρη προηγουμένως και την είχα ξεχάσει, μου λέει το θεΐκό : Την κορδέλα θα την πάαρεις;;; απορούσε πραγματικά. Νοερή αντίδραση: Οχι θα την κλέψω ρε μαλάκα...γαμώτο.
Ρεαλιστική αντίδραση: Χαζό γέλιο με βγάλσιμο κορδέλας ενώ παριστάνω την πανηλίθια που πιάστηκε red handed ενώ προσπαθούσε να κλέψει την κατακόκκινη κορδέλα με το φιόγκο ενός 6χρονου και φεύγω με πρόσωπο στην ίδια χρωματική απόχρωση.

Πόσο θύμα είμαι;;;;;