αναβλητικοί όλου του κόσμου ενωθείτε!....αύριο.

Εδώ και πόση ώρα προσπαθώ να αφαιρέσω κάτι ψιχουλάκια απο μπισκότα με γεύση μήλο-κανέλλα, πολύ νόστιμα, από τα κενά ανάμεσα στα πλήκτρα του πληκτρολογίου μου. Όταν τα πατάω για να γράψω ακούγεται το κρίτσι-κρίτσι.Είμαι άθλια νοικοκυρά καταπώς φαίνεται, δε μου έκοψε να γυρίσω το πληκτρολόγιο ανάποδα για να πέσουν στα πέντε λεπτά περίπου που με αφοσίωση πεισματική επιχειρώ να τα αφαιρέσω με το μικρό δαχτυλάκι, το οποίο αν και μικρό, δεν είναι αρκετά μικρό.
Να θυμάμαι το περιστατικό αυτό την επόμενη φορά που θα ξαναφάω κάτι χρησιμοποιώντας το πληκτρολόγιο για πιάτο.
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί ο κολλητός μου επιμένει εδώ και χρόνια να λέει σε όλους, παρουσία ή ερήμην μου, πόσο φανατική είμαι με την καθαριότητα. Αν ήταν τώρα εδώ θα αναθεωρούσε -στάνταρντ- βλέποντας με να φυσάω τα εν λόγω ψιχουλάκια στο πάτωμα και τα μισά απ'αυτά να πέφτουν πάνω στο υπερτηλέφωνο-φαξ που βρίσκεται στα αριστερά του υπολογιστή και ελαφρώς πιο χαμηλά.
Θα αναθεωρούσε επίσης αν ήξερε οτι αυτά τα ψίχουλα θα τα μαζέψω όταν ξανασκουπίσω και αυτό δεν θα είναι ούτε σε λίγο ούτε αύριο...Ή αν ήξερε ότι την ίδια μοίρα θα έχει και όση στάχτη δεν έχει πέσει μέσα στο τασάκι.Άν ήξερες Δημήτρη μου, καλό μου θα μου πετούσες στα μούτρα το σύστημα σπάΐντερμαν και θα βλαστημούσες για όλες τις φορές που σε υποχρέωνα να βγάλεις τα παπούτσια σου όταν ερχόσουν απ'το σπίτι στην Αθήνα.
Η συμπεριφορά μου αυτή δεν οφείλεται στο οτι είμαι βρωμιάρα αλλα στο ότι ειμαι τεμπέλα.Και είμαι τεμπέλα επειδή σαφώς βαριέμαι.Αναβάλλω τα πάντα. Μερικές φορές αναβάλλω ακόμα και να ζήσω ή τουλάχιστον έτσι νοιώθω...Αναβάλλω τις αντιδράσεις μου μέχρι που φτάνω στο σημείο να βαριέμαι να αντιδράσω όταν αργότερα αποφασίσω οτι ήρθε η ώρα να αντιδράσω ή να μην αξίζει πλέον τον κόπο ή η ενδεχόμενη αντίδρασή μου να μην έχει πια νόημα.How pathetic is that?
Το άκρον άωτον βεβαίως της αναβλητικότητάς μου είναι όταν αναβάλλω τις αναβολές μου. Τότε αυτομάτως περιέρχομαι σε κατάσταση υπερδιέγερσης με αποτέλεσμα να θέλω να τα κάνω όλα τώρα, ακόμα και πράγματα που δεν είναι εφικτό να κάνω τώρα και με συνακόλουθο να μην μπορώ να κοιμηθώ από την ένταση και τις εξής ανησυχητικές σκέψεις : α) αφήνω τη ζωή μου να περνάει, να γλιστράει μες απ'τα χέρια μου και δεν κάνω τίποτα, β) ακόμα να τελειώσω τη σχολή,έξι χρόνια πέρασαν, γ) έλεος,ακόμα να κάνω ένα ταξίδι στο εξωτερικό,οπουδήποτε στο εξωτερικό, η κολλητή μου έχει πάει παντού και τώρα ετοιμάζεται να ταξιδέψει με τον υπερσιβηρικό, δ)τι εξωτερικό όμως...το ίδιο μου το νησί που δεν είναι και τόσο μεγάλο δεν το έχω "γυρίσει" όλο. Όταν ζούσα εκεί ήταν δεδομένο, δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον και τώρα όταν πηγαίνω είμαι φορτωμένη 4-5 βιβλία (ή τα αγοράζω απο κεί) και περνάω τις διακοπές μου στο μπαλκόνι του σπιτιού μου ή σε κάποια παραλία διαβάζοντάς τα και είναι αυτό που θέλω, αυτό που έχω ανάγκη και δε μετανοιώνω αλλά ας πάω και σε καμιά παραλία που δεν έχω ξαναπάει σε απόσταση ενός τετάρτου της ώρας απ'το σπίτι μου. Ξεφτίλα πια!
ε) υπάρχουν κι άλλες σκέψεις αλλα βαριέμαι τώρα να τις γράψω, κι αύριο μέρα είναι. Ναι,....Σκάρλετ.

Δημήτρη μου, σε σκέφτομαι πάντα. Γίνε καλά...και σε περιμένω εδώ στο βορρά.
Σόνια μου, φασκομηλάκι, καλό ταξίδι.. και μην ξεχάσεις να μου φέρεις τσάντα από τη Σιβηρία που να γράφει πάνω Σιβηρία, χεχεχ..κι ένα πακέτο τσίχλες "shit happens", ξέρεις εσυ.

Όση ώρα γράφω θέλω να καπνίσω αλλά δεν έστριψα ακόμη το τσιγάρο. Έχω το χαρτάκι δίπλα στο ποντίκι και το φιλτράκι στα χείλια μου και προηγουμένως πήγα να το ανάψω. Να θυμηθώ αύριο να γράψω κάτι για την αφηρημάδα μου.Και για το ΙQ μου.