Κόκκινο. Γκρι.

Δεν είναι παράξενο πώς ο εσωτερικός σου κόσμος, κάποιες φορές αποκτά τα χρώματα του καιρού.
Όταν γυρνάς σπίτι μετά από 7 ώρες δουλειάς που σου έχουν φανεί τεράστιες και ελαστικές, μέσα σου να έχει βραδυάσει ήδη και να θες να σωριαστείς..., να κρυφτείς κάτω απ'τις κουβέρτες όπως τότε που ήσουν μικρή και μόνο η μαμά σου μπορούσε να σε ξετρυπώσει από κει, με μια τεράστια, ζεστή αγκαλιά κι εσύ να λιποθυμάς σχεδόν πάνω στο στήθος της και ν' ακούς την καρδιά της να χτυπά και μόνο τότε να αισθάνεσαι ασφαλής..και μόνο τότε να αφήνεσαι να κλάψεις...
Τώρα που μεγάλωσες, η μαμά σου είναι μια θάλασσα μακριά και δεν θες να της τηλεφωνήσεις για να κλάψεις χωρίς λόγο και να την ανησυχήσεις και να την κάνεις να νοιώσει άχρηστη που δεν είναι κοντά σου και δεν μπορεί να κάνει τίποτα..., γιατί τώρα που μεγάλωσες κατάλαβες πόσο εύθραυστη είναι, κατάλαβες πως είναι να σε ταπεινώνουν σε μια δουλειά που κάνεις όσο πιο αξιόπρεπα μπορείς χωρίς να δίνεις δικαιώματα, άνθρωποι ηλίθιοι, μικρόνοοι,σκατόψυχοι... που μη έχοντας λαβή για να σε χτυπήσουν απλώς σου συμπεριφέρονται ΑΠΑΙΣΙΑ, αντιεπαγγελματικά, απάνθρωπα..κι εσένα σου γυρνάνε τ'άντερα κι αναρωτιέσαι "γιατι"; και νοιώθεις σαν το χοντρό παιδί στο σχολείο που ποτέ δεν πείραξε κανέναν και που μια ζωή χοντρό το φώναζαν όλοι-μαζί κι η δασκάλα. Έτσι, γιατι τα παιδιά είναι σκληρά και κακά μερικές φορές.
Και γιατί η δασκάλα-η αυθεντία- ήταν μια αγάμητη γεροντοκόρη με έντονη τριχοφυία στο πρόσωπο.
Τώρα που μεγάλωσες και η μαμά σου δεν μπορεί να τα κάνει "όλα καλά", τώρα απέκτησες κοινωνικές υποχρεώσεις, τώρα έμπλεξες με "εν δυνάμει συγγενείς εξ αγχιστείας" που δε σε γουστάρουν γιατί έχεις την εύνοια αυτών που εκείνοι προσπαθούν να αποκτήσουν ματαίως, γιατί έχεις ζήσει πράγματα που εκείνοι ούτε να φανταστούν δε μπορούσαν στο κωλοχώρι τους που δεν το'χει ούτε ο χάρτης και που εσένα αυτά τα πράγματα σου έχουν ανοίξει το μυαλό και τη σκέψη, ενώ η δική τους σκέψη εξαντλείται στο ότι σε λίγο μπαίνει ο Απρίλιος και πρέπει να αρχίσουν το solarium πάλι και βαριούουουνταιαιαι....το οποίο δε θα το πληρώσουν καν οι ίδιοι γιατί δικά τους λεφτά δεν έχουν αφού δεν έχουν δουλέψει ούτε μια ώρα στη ζωή τους. Γιατί εκτός απο ηλίθιοι,τεμπέληδες και υποκριτές μικροαστοί της κακιάς ώρας είναι και ματαιόδοξοι μέχρι αηδίας.
Κι εσύ επειδή θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος και δε θέλεις να δημιουργήσεις άσχημο κλίμα κάνεις γαργάρα τις προσβολές από τους ανθρώπους ΑΥΤΟΥΣ και γελάς.
Μετά κλαίς.
Στο σπίτι.


Τότε είναι που μέσα σου είσαι γκρίζα όπως και τα σύννεφα που νομίζεις ότι θα σε πλακώσουν.
Τότε είναι που θες να ξαναμπείς στην κοιλιά της μαμάς σου κι εκεί να είσαι ασφαλής, κανείς να μην μπορεί να σε πειράξει και να είναι ζεστά και κόκκινα.Και να νοιώθεις την καρδιά της να χτυπά.